Category Archives: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική)

.

Θε μου. Στο σκοτάδι αυτό που ρουφάει τις επιθυμίες.
Σε φωνάζω. Αυτουργέ. Εγκληματία.

Κάτω απ’ τα σεντόνια. Μιαν αιμάτινη γραμμή.
Τρέχει. Φυγάς. Με σταγόνες κόκκινες. Ολόγιομες. Να
στάζουν. Από τα νύχια που μπήγω στην πλάτη Του.
Σκαλίζοντας. Ανασκαφές ερώτων. Παρελθόντων.
Ψεμάτων. Παρόντων. Εν εξελίξει. Σεναρίων. Και
μουντζουρωμένων επιθανάτιων εξομολογήσεων. Στα
χέρια σου. Στο μαχαίρι σου. Στη λάμα που σχίζει
στα δύο. Τη σάρκα. Την ενοχή. Την προσποίηση.
Την επουράνια νουθεσία σου.

Θε μου. Παντοκράτορα. Μονομανή.

Φοράω κι απόψε το αστέρι στο μέτωπό μου. Ο
σημαδεμένος σου. Ο ανυπότακτος. Ο αδαής περί
των γεγραμμένων επάνω εις το όρος Σινά. Εντολών.
Πιστώσεων. Με τον τοκογλύφο φόβο τσιράκι στα ιερά
σφαγεία σου. Εξαγοράζεις. Πουλάς. Νταβατζιλίκι.
Ενώπιον ευθυμούσης στρατοκρατίας.

Θε μου. Στο αλισβερίσι σου αυτό.

Άσε με κουφάρι σηπόμενο. Τροφή για ποιήματα.
Καταραμένων. Αυτοκαταστροφικών. Οδοιπόρων.
Ποιητών. Ή κάνε με δέντρο. Σε κάποιο μακρινό
βουνό. Που χέρι ανθρώπου να μην μπορεί να μ’
αγγίζει. Μήτε και το δικό σου. Χέρι-Νυστέρι.

Θε μου. Μέσα στη σιωπή.

Ζωγραφίζω για σένα ετούτη την ύστατη προσευχή.
Σαν δώρο. Βασιλικό. Που κοστίζει όλο το αίμα που
χύθηκε στο όνομά σου. Στη δικαιοσύνη σου. Στην
παντοτινή απουσία σου.

Θε μου. Εχθρέ μου.

Μήπως εάν μας αγάπαγες λιγότερο. Η βρώση και
η πόση σου. Εξασφάλιζε στο ανθρώπινο γένος. Τον
αιώνιο Έρωτα;

Αυτά.

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Προσευχή (666), από τη συλλογή “Εγώ το Χάος”, Eκδόσεις Καμβάς. 2019.

Artwork: Yevgenia Nayberg

.

Αντί να χαιρόμαστε έναν ωραίο πίνακα
στεκόμαστε και ψάχνουμε για τεχνοτροπίες.
Αντί ν’ αγαπάμε ένα μικρό σκυλί
μάς απασχολεί η σπάνια ράτσα του.
Αντί να φροντίζουμε μια ταπεινή λουίζα
μάς κόφτει η αρμονία του κήπου.
Στο τέλος, καθόλου
φιλότεχνοι, φιλόζωοι ή φιλανθείς.
Με τέτοιο έντονο πρόβλημα αισθητικής,
περίεργο που διακρίνουμε ακόμα ανθρώπους,
ιδίως εκείνους με τα σημάδια ακόμα
από φτερούγες στην πλάτη τους.
Κι ούτε κατανοούμε για λίγο
το μέλλον της ειδικής αναπηρίας τους,
το γεγονός ότι δεν πρόκειται να πετάξουν
έχοντας νιώσει κάποτε
κάπως σαν άγγελοι ή σαν πουλιά.

Ούτε φιλάνθρωποι, λοιπόν.

Bασίλης Καραβίτης, Προβλήματα όχι μόνο αισθητικής, από τη συλλογή Το αγαθό σκοτάδι, Κέδρος 1997

Artwork: Stephanie Rubiano

.

Αυτός ο άνθρωπος απολογείται στα δέντρα
ζητώντας, μ’ ένα του χεριού του τίναγμα,
την υπόκρουση ενός μαντολίνου,
όπως ο σαλτιμπάγκος κρέμεται, για να υπάρξει,
Από την πίκρα και το γέλιο των αγνώστων.

Αυτός ο άνθρωπος περιγράφει στα φυλλώματα,
την ουσία της αθωότητας,
όσων περπατούν ακόμη στο όνειρο ενός πουλιού.
Κι οι κομήτες μπαίνουν στο δωμάτιο
απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα
και τα μπαούλα αχνίζουν τα νυχτερινά του Σοπέν.

Α, υπήρξε η εποχή που ο αρχάγγελος
υάκινθο, αντί για ρομφαία, κρατούσε
και όριζαν οι τελευταίες παιδικές φωνές
δρόμους προς το φεγγάρι.

Υπήρξεν η εποχή που οι γυναίκες
έψαχναν, κάτω από τη σκάλα, για τους πεθαμένους τους
κι ένας μικρός αέρας από το παράθυρο
έσβηνε τα μεγάλα μάτια τους
σα να’ ταν μανουάλια.

Artwork: Katherine Boland

ΙΙ. Περί μη ταπεινότητας

7. Ο ηθικολόγος είναι τόσο άδειος από καρδιά, ιδέες, έμπνευση, χαρά, γιατί φυλακίζεται με τη θέλησή του σε ένα μαυσωλείο. Στην άλλη άκρη, ο μη-ταπεινός (ζωηρός υπερασπιστής μιας εξατομίκευσης) κινείται ελεύθερα σε πολλούς ζωντανούς κόσμους ταυτοχρόνως.

9. Κάθε προσπάθεια για ταπεινότητα συνήθως καταλήγει στην υπεροψία. Το να αισθάνεσαι πως είσαι πιο ταπεινός από τους άλλους, αυτό δεν είναι μη-ταπεινότητα; (ή αλλιώς: o υπερόπτης ξεγελάει τον εαυτό του με το κυνήγι της ταπεινότητας.)

13. Αν  και η μη-ταπεινότητα εξωτερικά μοιάζει παντοδύναμη, στο εσωτερικό της σαλεύει ο τρόμος ή ένας πόνος που ροκανίζει το συκώτι, την καρδιά, τα νεφρά.

16. Ο ταπεινός καλλιτέχνης δεν ενδιαφέρεται για την ίδια την τέχνη αλλά για το παιχνίδι, τη δημιουργική μανία, την ήττα, την αναγέννηση. Δηλαδή, για όλα όσα εμφανίζονται (μέσω της τέχνης) στην εσωτερική του ζωή.

27. Η μη ταπεινότητα συχνά στηρίζεται σε έναν κόσμο απαστράπτοντα (γνώσεις, ταλέντο, κάλλος, λαμπρά κατορθώματα.) Αλλά το χάος αδιαφορεί για όλα αυτά.

Κλεοπάτρα Λυμπέρη, Ποίηση με τέσσερα πόδια [παίγνια και φάρσες], Οι εκδόσεις των φίλων, 2017

Artwork: Joel Meyerowitz

.

Τα βράδια δεν με δέχονται πια
τόσο μονάχο,
όσο μια νυχτοπεταλούδα στο φως
της λάμπας.
Τα βράδια ζητούν να μιλώ
μέσα από χωνιά γραμμοφώνων
ή τη φωνή σου, που την ξέχασες φεύγοντας,
βιαστικά,
πάνω στο κομοδίνο.

Artwork: Natalia Drepina

.

Χάρμα οφθαλμαπάτης
στο διπλανό ακάλυπτο οικόπεδο
αυτή η τριάδα των αδέσποτων σκύλων
καθώς ξεκινάνε ομαδόν
σαν είδος τελετής την πρωινή τους βόλτα.
Ο δρόμος σχεδιασμένος τώρα στα μέτρα τους
με τα οικήματα σχεδόν κουκλόσπιτα
και τους κακούς τους γείτονες
φυλακισμένους κι άφαντους.
Ένα ευχάριστο ψυχρό
κι άσπιλο περίγραμμα τοπίου
μέσα στη διάφανη ομίχλη του Δεκέμβρη,
όπου τα σκυλίσια βήματα συντονισμένα
σ’ έναν ανάλαφρο, αβίαστο ρυθμό
κι ωστόσο αποκομμένα από μια σκόπιμη
θελημένη πορεία, δείχνουνε ν’ ανακτούν
την αρχέτυπη αρμονική τους πρόσδεση με το σώμα.
Κι αν τέτοιες εικόνες στοιχειακής ομορφιάς
σχετίζονται με κάποια παράδοξα κενά της σκέψης,
από τα λίγα που προμηθεύει στην ανάγκη
η στοργική μας αυτοσυντήρηση,
τότε ίσως υπάρχουν ελπίδες.
Στις στάσεις του μυαλού μας υπονοώ,
που κι η σκληρότερη ανάλωση ορμέμφυτης ζωής
κρίνεται ανίκανη να την εξαντλήσει.

Bασίλης Καραβίτης, Τα πρωινά ως εφαλτήριο ελπίδων, από τη συλλογή Το αγαθό σκοτάδι, Κέδρος 1997

Artwork: Yuval Yairi

Κάποιος μιλάει βροντερά
κι ούτε που ακούγεται η φωνή.
Κάποιος πιάνει ήχους ανάκουστους
κι ούτε που σκέφτεται μουσική.
Κάποιος οσμίζεται αόρατο καπνό
κι ούτε που υποπτεύεται φωτιά.
Κάποιος βλέπει επιτέλους τον ουρανό
κι αποφασίζει: θάλασσα ήρεμη.

Βιβλία αμέτρητα, σελίδες άπειρες
γράφονται έτσι αβασάνιστα
για εκατομμύρια αθώους αναγνώστες.
Στο τέλος κι αυτοί συναυτουργοί ατιμώρητοι
μαζί με τους αναίσθητους γραφοφονιάδες
μέσα στη μόνιμη αμνηστία που ανέκαθεν
κλώθει παθητικά για θύτες και για θύματα
η μικρόχαρη, ανεκτική μας ιστορία.

Bασίλης Καραβίτης, Απόψεις όχι μόνο εκλεκτικού βιβλιοφάγου, από τη συλλογή Το αγαθό σκοτάδι, Κέδρος 1997

Πίνακας: Gian Paolo Dulbecco