.
Καλπάζει ασυγκράτητος
ο βιολογικός μου χρόνος‧
δύο πελώρια φτερά
σε κάθε πόδι
Πεισματικά αντιστέκεται
ο βιωμένος χρόνος‧
καθηλωμένος οκλαδόν
μες στις βαθιές του ρίζες
.
Αλλοπρόσαλλο παιχνίδι
Ενίοτε
κόβει το νήμα ο ηττημένος
.
Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου, Ζωγραφική όπως ποίηση, 13 ποιήματα πάνω σε πίνακες του Κώστα Καμπουρόπουλου, Μανδραγόρας, 2020
Πίνακας: Κώστας Καμπουρόπουλος, Η γυναίκα πουλί
(ελαιογραφία σε καμβά, 90 εκ. Χ 60 εκ)
Τίποτα απ’ αυτά μα τίποτα μη θυμηθείτε,
το ταπεινό του ύφος δεν έθελξε καν έναν αναγνώστη
αναμενόμενη του βαρετού επιλόγου του η κατακλείδα
και αντί τελείας ένα θαυμαστικό μετανιωμένο,
η μέρα τυχαία και η πλοκή ευδία, πρόσθεσε στο τέλος
δύο κομπάρσους, δύο μονότονους βαστάζους.
.
ο ηλικιωμένος της διπλανής παραβιασμένης
πόρτας, διαβασμένο ευπώλητο βιβλίο, αχτένιστος
αυτός που έζησε κατεξοχήν, αυτός
που δεν ήξερε από μεταφορές κι από αλληγορίες,
ένοικος σήμερα του νέου δημοτικού νεκροτομείου
δεν αναμένεται να ’ρθει καν ένας δεν τον θυμάται.
.
και της ζωής του η ξηρή αφήγηση στον δρόμο
την αποκομιδή της προσμένει, μην την κοιτάτε
την ανάπτυξη των άνευ σημασίας σκουπιδιών
το θαμπωμένο στίλβωμα της επίπλωσής του
δίπλα στης ανακύκλωσης τους κάδους
τον ξεφτισμένο καναπέ της ανάπαυσής του
μα τίποτα απ’ αυτά μη θυμηθείτε
.
όσα ανάδρομα αφηγούνται οι στοιβαγμένοι σάκοι
όλα τα υπάρχοντά του ριγμένα εδώ, έξω
λένε για κάποια ξένη εποχή ενώ υποτάσσεται
το κουτσό τραπέζι του σε άλλων αποφάγια και
με το μάτι της σπασμένο μία παλιά τηλεόραση
καθοδικού σωλήνα, αντικριστά με τους περαστικούς
δεν προσμένει να σπινθηρίσει, καν ένας δεν τη θυμάται.
.
το διαμέρισμα με νέα, στιβαρή εξώπορτα ασφαλείας
καθαρό, φρεσκοβαμμένο, αυτό να κοιτάτε
με ντουλάπες ανοιχτές, μπαλκονόπορτες γερτές
στον ήλιο που ευωδιάζει και προσμένει εκ νέου
κάποιον άλλον ένοικο πείσμονα κι απόκοτο
ν’ αφηγηθεί τον βίο του με ύφος ταπεινό.
.
δίπλα στης ανακύκλωσης τους κάδους μην κοιτάτε
ποτέ σας την κατακλείδα τούτη μη θυμηθείτε
το ανακαινισμένο διαμέρισμα δεν είναι παρά
μια αίθουσα μικρής αναμονής νεκροτομείου,
το μόνο κίνητρό σας ίσως ο νέος ένοικός του
αν είσαστε εσείς που πρόκειται να ζήσετε κατεξοχήν.
.
(πρώτη δημοσίευση Εντευκτήριο τ. 112)
Πίνακας: Léon De Smet
.
Πληγή εξασκεί
τις φωνητικές χορδές
άηχου πόνου.
***
Άμαθα φιλιά
γκρεμοτσακιστήκανε
στον ουρανίσκο.
***
Ο βράχος λέει:
“ήλιε δώσ’ μου λογισμό
για να σπαράξω “
***
Μοσχοστάφυλο
με το κολατσάκι του
προσκεφαλάδι.
***
Γλυκομηλίτσα
η αγκυλογλωσσιά σου
χαροκονταριά.
Νίκος Αντ. Πουλινάκης, από τη συλλογή Η εθελούσια ερυθρότητα των λέξεων, ΑΩ εκδόσεις, 2018 .
Πίνακας: Αlbert Μarquet
.
η αλκοολική μοδίστρα τ’ ουρανού μου
με πλάγια όραση συνήθως με πλησιάζει
κι έχει την τάση να προδίδεται συχνά
καθώς συνέχεια σαλιώνει την καρίνα
και ράβει ράβει τα μεσάνυχτα σκληρά
κόβει γιακάδες στρογγυλούς σαν όρθια δρεπάνια
ή πιέτες κρύβει κουφωτές κρατούν τα μυστικά τους
μ’ αυτήν προδίνεται προδίνεται στυγνά
όταν στο οινόπνευμα τη φρίκη της βαφτίζει
κι η κολυμπήθρα δίψα της τη σέρνει πυρετός
ξηλώνει τ’ άστρα από ψηλά σοβάδες στο ταβάνι
αφήνοντάς την ξέσκεπη πέστροφα στην αμμούδα
τόσον γυμνή ουρλιάζοντας στο φεγγαρίσιο φως
τόσ’ ορφανή βυζαίνοντας το τρωκτικό σκοτάδι
Περ. Κουκούτσι
Κώστας Θ. Ριζάκης, χώμα με χώμα η μάχη, Επιλεγμένα ποιήματα 1986-2018, εκδόσεις Ρώμη, 2019
Πίνακας: Jozsef Rippl-Ronai
.
ό,τι ζωγράφισα ζωγράφισα μα εσείς
να με παιδέψετε ποθείτε δίχως άλλο
να στιγματίσετε το άρρωστο μυαλό
κονκάρδα της σιγής σ’ ό,τι κι αν έκανα
κι η μετά θάνατον αξία μου τι να ’ναι;
το καταπονημένο μου να ’ναι τρελό μυαλό
παντιέρα υψώνεται κι ας φλέγεται το σώμα
κι οι ανάγκες μου ήσαν πάντα της στιγμής
δεν
στύλωσα εδραίες – ψωμί ένα ξεροκόμματο
εκείνος μού το πρόσφερε μέσα στο θαυμασμό του
στην αφοσίωσή του πες ολόκληρης ζωής
μια κάμαρη με στέρεο φως να στήνω το τελλάρο
κι ο πλούτος μου σπειρί καρπός κεχρί απ’ την ψυχή μου
μη! μην με πλησιάζετε τα πάντα έχω κάψει
να το αυτί μου το ’κοψα – πανάθεμα το γδάρτη!
κάνετε πίσω! δείχνετε σαν ώχρα στο χρωστήρα
με πήραν κι άλλα κλάιματα μονάχα πως σ’ αφήνω
Τεό! αδελφούλη μου Τεό! π’ άλλο αδελφό δεν έχω
.
Περ. Κουκούτσι
Κώστας Θ. Ριζάκης, χώμα με χώμα η μάχη, Επιλεγμένα ποιήματα 1986-2018, εκδόσεις Ρώμη, 2019
Πίνακας: Vincent Van Gogh
.
Ήταν ευδιάθετη
και δεν δίστασε να μου εκφράσει την αιτία:
«Στον δρόμο τυχαία έπεσα επάνω του.
Η ερωτική ιστορία μας παλιά
και με διακυμάνσεις μέσα στον χρόνο.
Με χαιρέτισε φιλώντας τρυφερά κι απαλά τα χείλη μου.
Εγκάρδιος, προσηνής,
αλλά και κάπως πτοημένος
από μοναξιά κι αντιξοότητες.
Επιβεβαίωνε τον ανδρισμό του
που τον άφησα να με φιλήσει στο στόμα.
Με είχε ανάγκη, του έδινα μια ανάσα ζωής.
Κι όπως στεκόμασταν,
πάλι μ’ απαλό φιλί στα χείλη μ’ αποχαιρέτισε.
Οι δρόμοι μας χώριζαν.
Σαν ηλιαχτίδα που θωπεύει
–που κράτησα κι αποθαύμασα–
η ανέλπιστη τρυφερότητά του».
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σαν ηλιαχτίδα από την ποιητική συλλογή Ντελικάτη γυναίκα, εκδόσεις Πόλις, 2021
Πίνακας: Henri Lebasque
.
μη σας τρομάζει ό,τι ακούτε στη φωνή μου
έχει το ράγισμα απύθμενου βυθού
ένα παιδί κλεμμένο βάναυσα να κλαίει
παιδί νύχτα και μέρα οδοιπορώντας
στη δύσβατη της ηλικίας πέτρα
με ματωμένα πέλματα επιστρέφει
την ένθεη μνήμη φέρνοντας στο φως
μη σας τρομάζει ό,τι ακούτε στη φωνή μου
χιόνι που χώνεψε ως τη ρίζα με λυγμούς
παγώνει κάποτε και ξεκουφαίνει
Από τη συλλογή ο βυθός μου τα πράγματα, 1985
Κώστας Θ. Ριζάκης, χώμα με χώμα η μάχη, Επιλεγμένα ποιήματα 1986-2018, εκδόσεις Ρώμη, 2019
Πίνακας: Ann Siems
Περπατώ σε μια τεράστια παγωμένη λιμναία επιφάνεια. Μου αρέσουν ο πάγος και οι λίμνες, αν και προτιμώ την πλάνη του αβαρούς χιονιού. Τη στιγμή που αποβάλω τον φόβο μου και περπατώ γρήγορα, όπως σαν να σε συναντούσα, η κρούστα του πάγου σπάει και βρίσκομαι μέσα στα παγωμένα νερά της λίμνης, που μου διαφεύγει το όνομά της (βρίσκομαι βορείως της Ελβετίας, κοντά στη Βασιλεία). Πιθανώς πεθαίνω αμέσως από τον φόβο ή το κρύο. Μπορεί και όχι, μπορεί να αγωνίζομαι μάταια για 2-3 λεπτά, πού να θυμάμαι τώρα… Θυμάμαι όμως ότι όλα κινούνται αργά, το φυτοπλαγκτόν, το φώσφορο και οι ενώσεις του αζώτου. Ακόμα και το σερβίς του Φέντερερ* είναι τόσο αργό που το αποκρούω επιτυχώς, επευφημούμενη από φίλους του αθλήματος που με παρακολουθούν από τη Νήσο των Νεκρών του Άρνολντ Μπέκλιν. Καθώς βυθίζομαι, και το κρύο δυναμώνει, καθώς το φως λιγοστεύει, και πλέον γνωρίζω ότι είμαι νεκρή το δίχως άλλο, σκέφτομαι το Μωρίας Εγκώμιον του Εράσμου και το πόσο ηλίθια ήμουν που άφησα έναν θάνατο ό,τι να’ ναι αλλά ζεστό και γελαστό, κάτω από τον αττικό ουρανό, για να τον βρω εδώ, στα παγωμένα νερά της προτεσταντικής κανονικότητας.
* Ο Φέντερερ, καθώς και ο συμβολιστής ζωγράφος Μπέκλιν είναι Ελβετοί από τη Βασιλεία. Ο δε Έρασμος, το μεγαλύτερο μέρος του βίου του, δίδασκε στη γερμανόφωνη αυτή πόλη.
Πίνακας: Arnold Böcklin
ΣΙΝΙΑΛΟ
Θηλιά το σινιάλο του θανάτου,
ασφυκτικό το πείσμα του.
Σαν τον κακούργο έρχεται απρόσκλητα,
χαρακιές κι εγκοπές αφήνει στο σώμα.
Αναλαμβάνει τη μέθοδο
της κατακρεούργησης.
ΠΛΗΓΜΑΤΑ
Οι βαριές λύπες και το άλγος που αφήνουν
δεν είναι προ των πυλών.
Τα οικτρά που φοβόσουν,
οι βαριές, τραγικές λύπες έχουν μπει στη ζωή σου
να σε καταποντίσουν.
Μέσα στα πλήγματα και τη λαίλαπα του άλγους
θα κριθείς αν θα αντέξεις
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σινιάλο, Πλήγματα από την ποιητική συλλογή Ντελικάτη γυναίκα, εκδόσεις Πόλις, 2021
Artwork: Μike Warall
Από τότε βάζω και βγάζω τα αθλητικά μου Nike, χρώματος γαλάζιου και νούμερου 38, με δεμένα τα κορδόνια. Εξαιτίας κάποιας περίεργης σύναψης των νευρώνων τού εγκεφάλου που είναι κληρονομική (από την πλευρά του πατέρα μου), δεν μπορώ να δέσω σωστά τα κορδόνια μου (ναι, υπάρχει σωστός τρόπος). Όποτε επιχείρησα, είτε τα έδενα κόμπο τόσο σφιχτό που τα έκοβα μετά με ψαλίδι, είτε τα έδενα τόσο άτσαλα που ξελύνονταν, και πατώντας τα σκουντουφλούσα στα σκοτάδια των βημάτων μου. Τα αθλητικά μου Nike φυσικά έχουν ξεχειλώσει και έχουν χάσει την παλιά τους λάμψη. Όμως εγώ τα αγαπάω και τα φροντίζω όσο μπορώ. Μέχρι και τηλεσκοπικό μεταλλικό κόκκαλο παπουτσιών αγόρασα για να τα διατηρήσω… γιατί πράγματι τα κορδόνια τους είναι πολύ όμορφα δεμένα, με συμμετρικές καμπύλες, αρμονικές ταλαντώσεις και έναν φιόγκο κάτασπρο σαν αυτόν που στολίζει τα μαλλιά της μητέρας μου σε μια μαθητική φωτογραφία του 1952.
Της Μητέρας μου.
Που μου έδεσε τα κορδόνια των Nike μου το πρωινό της 22ας Σεπτεμβρίου 2017 για τελευταία φορά.
Αγγελική Πεχλιβάνη, Nike φθινοπώρου από τη συλλογή Οι Γάτες του Τρίτου κι άλλοι ζωντανοί που κυκλοφορεί οσονούπω από τις εκδόσεις Κίχλη
Πίνακας: Andrea Kowch
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka