.
Category Archives: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική)
Έλσα Κορνέτη, Ξύλινη μύτη τορνευτή
.
Ο βελούδινος άνθρωπος έμαθε
να ζει μέσα στ’ αγκάθια
στην ανόρεχτη σιωπή
στην πιο κρυφή πτυχή
των αρχαίων νερών
μ’ ένα μικρό πουλί να κελαηδά
στην θέση της καρδιάς
.
Ένα κουρδιστό παιχνίδι στριφογυρνά στον ουρανό
Είναι ο τσίγκινος παλιάτσος
στην αφετηρία της ζωής
κι έχει για σύντροφο
μια γάτα με ραγισμένα μάτια
Έλσα Κορνέτη, από τη συλλογή Ξύλινη μύτη τορνευτή, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2021
Joan Mirό
Έλσα Κορνέτη, από τη συλλογή Ξύλινη μύτη τορνευτή
.
Σκελετωμένοι αριθμοί
τρικλίζοντας
στην άκρη της μύτης μου
ακροβατούνε
Ολοστρόγγυλα μηδενικά
κρίκους πολύχρωμους
μακραίνοντας
η μύτη μου εμβολίζει
.
Δηλώνω αριθμοφοβικός
Εγώ δεν έμαθα αριθμητική
Μόνον ομοκύκλιους δακτυλίους
έμαθα να μετρώ
την ηλικία του δέντρου
όπου κατοικούσα
Έλσα Κορνέτη, από τη συλλογή Ξύλινη μύτη τορνευτή, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2021
Artwork: Roberto Innocenti
Αντώνης Μπαλασόπουλος, Ο μπαρμπα-λύκος
Έπαιζε μπεγλέρι, μες στον καφενέ
Γνώριμος σε όλους, τον κερνάν κρασί
Ήπιε δυο κανάτες, ήπιε κι άλλη μια
Μέθυσε ο λύκος, γλίστρησ’ ο φτωχός
Χιόνι παγωμένο, τα Λατινικά
Lapsus γλώσσας λύκε, lupus γλώσσα est.
Πιάστηκε σακάτης, ήρθαν κυνηγοί
Χάθηκε η ρώμη, η Συντακτική
Γδάραν το τομάρι, γιοι του εισαγγελείς
Πρόδωσαν τον λύκο, όλοι τρεις φορές.
[Μιλώ με την παράδοση, μα η λούπ’ αυτή
διαφέρει—]
Αντώνης Μπαλασόπουλος, Ο μπαρμπα-λύκος, από τη συλλογή Το βιβλίο των πλασμάτων, Σαιξπηρικόν, 2021
Πίνακας: Zdzislaw Beksinski
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Ρομπ ντε σαμπρ για μονομάχους
.
Να, εκεί στέκονται τρεις άντρες.
Ο ένας –η περιβολή από ατσάλι–
Τις νύχτες χάνει το κεφάλι του.
Δεν του το παίρνει η γκιλοτίνα
Μα άλλος άντρας, δυνατότερός του,
Του το βυθίζει μες στο σώμα.
Ο τρίτος με το φως της μέρας
Το ανασύρει αργά κι επιδέξια
Σαν να είναι και οι τρεις ένα σώμα
Άτμητο, σάρκινο, θνητό.
Σαν η βία να μην είναι άθλιο ψέμα
Μα η νίκη φυσικός προορισμός.
Τους αγνοώ. Φορώ ρομπίτσα δωματίου,
Χνουδωτή, με αναρίθμητα λουλούδια
–Μωβ, κίτρινα, λευκά, συλλογισμένα–
Και στον γιακά μικρό λεκέ ανυποχώρητο.
Απέναντι στους σιδερόφραχτους ιππότες
Βγαίνει καπνός απ’ το βαμβακερό μου ανάστημα.
Σε μια τσεπούλα τριανταφυλλί παραχώνω
Τον τρόμο, τον λυγμό, την απόγνωση.
Σαν ήταν και τα τρία ένα σώμα
Άτμητο, σάρκινο, θνητό.
Σαν η βία να είναι άθλιο ψέμα
Και το τρόπαιο ένα ρομπάκι απαλό.
Δήμητρα Χριστοδούλου, Ρομπ ντε σαμπρ για μονομάχους, από τη συλλογή Ευγενής ναυσιπλοΐα, εκδόσεις Μελάνι, 2021
Πίνακας: Cheffer Delouis
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Διδακτική των πρακτικών τεχνών
Καθώς κοιμόταν η μικρή Κωνσταντίνα
Μια κλωστή έπεσε ήσυχα στα χείλη της.
Ή θα περνούσε με φθαρμένη ζακέτα
Ένας παππούς από την ουράνια πόλη
Ή κάποιος αργόσχολος άγγελος
Μαδούσε πάνω της λινή μαργαρίτα.
Το παιδί μισάνοιξε τα χείλη του
Κι έτσι διδάχτηκε τη θεϊκή ραπτική.
.
Ας δούμε τώρα με ποιον τρόπο διδάσκονται
Ξυλουργική οι δυο συμμαθητές της,
Ο κοντούλης ο Δανιήλ και ο Γιάννης.
Μετά τη μάνα της εκείνοι την έκλαψαν
Που δεν ξύπνησε από τέτοιον ύπνο.
Αυτοί, λοιπόν, χτυπούν το ένα με τ’ άλλο
Τα ξυλοπάπουτσα των ξωτικών τα Χριστούγεννα.
Σπίθες πετάγονται! Πατάνε τα κλάματα
Και οι ξωθιές με ξεπαγιασμένα ποδάρια
Τους παραδίδουνε τα μυστικά.
Ξέρουνε πλέον πώς να φτιάξουν το κρεβάτι
Όπου μια νύφη θα κοιμάται ανενόχλητη.
.
Αν επομένως στην αυλή του σχολείου
Κόβουν και ράβουν ελάφια και σκίουροι,
Σσσστ! Ησυχία! Ο ουρανός είναι μικρός!
Αφήστε τα παιδιά να αποστηθίσουν!
Δήμητρα Χριστοδούλου, Διδακτική των πρακτικών τεχνών, από τη συλλογή Ευγενής ναυσιπλοΐα, εκδόσεις Μελάνι, 2021
Πίνακας: Auguste Renoir
Μένη Πουρνή, (Ξ)έπεσε η επανάσταση
.
Από τα χειμερινά στα θερινά και πάλι πίσω, φοβάμαι ότι κάτι χάσαμε στον δρόμο. Αν ο κόσμος φτιάχτηκε για εποχές τέσσερις, ξοδέψαμε πολλούς σπόρους στα χιόνια, και μάταια αδειάσαμε τους σιτοβολώνες. Κι ας φώναζαν οι αρχηγέτες συνθήματα από τα ακρωτήρια των καστρογυρισμάτων:
Γούνα για τον χειμώνα!
Λινό για το καλοκαίρι!
Κι εγώ τα ίδια θα ’λεγα, αν η μοίρα μ’ έκανε πυργοδεσπότη να ορίζω κουλάκους. Μα σαν να το παράκαναν οι πολεμιστές:
Nα σφάζουν γυμνοί στο χιόνια και κάθιδροι στο θέρος.
Μένη Πουρνή, (Ξ)έπεσε η επανάσταση, από την υπό έκδοση συλλογή Οι άκανθες των αιώνων
Πίνακας: Jan Sluijters
Αντώνης Μπαλασόπουλος, Το γαλάζιο μου άλογο
Ήρθε πάλι το γαλάζιο μου άλογο
με το στοχαστικό κεφάλι
και τις φιλντισένιες οπλές.
Ήταν πέρα από την κατανόησή μου
πώς διέτρεξε όλες τις αποστάσεις
της νύχτας πάνω στο προσκεφάλι μου.
Ήταν πέρα από τα χέρια μου
η ζωηρή φωτιά του χρόνου,
πέρα από τα πόδια μου η θάλασσα
του ανθρώπινου στεναγμού. Έβαλα τ’ αυτί
στα πλευρά του γαλάζιου μου αλόγου.
Ψηλάφισα τις σκιές
των χαμένων του αναβατών.
Τα μαλλιά μου τα χάιδεψε
το παιδί με το κάρβουνο
στο χέρι, που ζωγράφιζε βέλη
με κατεύθυνση τα έγκατα της γης.
Άνοιξα τα μάτια
κι ο θώρακας του γαλάζιου
αλόγου μου ήταν μια εκκλησία
αχειροποίητος,
με μια κόγχη φρεσκοβαμμένη
με το κάτωχρο αίμα των άστρων.
Αντώνης Μπαλασόπουλος, Το γαλάζιο μου άλογο, από τη συλλογή Το βιβλίο των πλασμάτων, Σαιξπηρικόν, 2021
Πίνακας: George Spiro
Έλσα Κορνέτη, από τη συλλογή Ξύλινη μύτη τορνευτή
.
Σ’ έναν πυθμένα ωκεάνιο
αντηχεί μιας φάλαινας μοναχικής
το παράξενο υψίσυχνο τραγούδι
Για το καλό παιδί
που πάσχει κι ανησυχεί
μήπως ο κόσμος του ξεβιδωθεί
κι από τον άξονα εκπέσει
Γιατί τότε
ένα πελώριο ποδάρι θα τον πλησιάσει
την πύρινη σφαίρα θα κλωτσήσει
βάζοντας γκολ θεαματικά αιφνιδιαστικό
σε δίχτυα χρεοκοπημένων ουρανών
Έλσα Κορνέτη, από τη συλλογή Ξύλινη μύτη τορνευτή, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2021
Πίνακας: József Rippl Rónai
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Τι μου εμπιστεύτηκε γηραιά φίλη
.
«Κάποτε φθάνει. Και βροντάει την πόρτα.
Σχεδόν την σπάει. Ορμάει στα δωμάτια.
.
Όταν φεύγει, στο λεηλατημένο σπίτι
Κατακάθονται σιγά σιγά οι θόρυβοι.
Κι ανάμεσα απ’ τα γυαλικά και τα συντρίμμια
Αρχίζουνε σιγά σιγά να ξεφυτρώνουν
Γαλαζωπά τα αγκαθάκια του βουνού.
Αν θες κάτι να βρεις, απομεινάρι,
Αυτά σου φέγγουν τα μικρά καντήλια.
Με δυο σταγόνες αίμα στα δάχτυλα
Μπορείς να ξετρυπώσεις μια κούπα
Ή ακόμη, αν το φωτάκι κρατήσει,
Το γυάλινο το βλέμμα μιας σφήκας
Που απολαμβάνει το νέκταρ του αγκαθιού.
.
Έτσι αποχτά αστροφώτιστα δάπεδα
Νοικοκυριό από χαλάσματα κι έντομα.
Μπορεί σε χοροεσπερίδα επετείου
Να δεξιωθεί ως και αγγέλους γυμνόποδες.
Παρά το βάρος του γαλαξιακού υλικού τους
Στροβιλίζονται με άθιχτα πέλματα.
Εμείς μαζεύουμε προσεχτικά μικροθραύσματα
Για το σερβάν μιας σάλας στην πλαγιά.
Κι εκείνοι, όπως βουίζουν οι μέλισσες,
Διασταυρώνουν τις αναίμακτες τροχιές.»
.
Ενύπνια Ψιχίων 