Category Archives: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική)
Δήμητρα Κουβάτα, Μέδομαι λένε αλλιώς το σκέφτομαι
Με σφίγγει απόψε το βραχιόλι που μ’ αγόρασε
Λείπεις πολύ, Ιάσονα, στα ξένα τα κρεβάτια.
Νιόβη Ιωάννου, Στις οκτώ
.
όταν ερχόταν η ώρα
η αδερφή μου
με τοποθετούσε στο μεγάλο τραπέζι
κρύβοντας τα μάτια μου στις τσέπες της
ίσως και να μην ήμουν εγώ
που χόρευα και γελούσα στον κήπο
ντυμένη στα λευκά
ίσως και να μην ήταν εκείνη
το κορίτσι με το ραγισμένο φόρεμα
που έσφιγγε στους αγκώνες τη φωνή του
ώσπου να πάψουν τα δάχτυλα
ώσπου να πάψουν
μοναχοκόρες ήμαστε
πεινούσαμε πάντα αντικριστά
και κλείναμε τ’ αυτιά μας
ακούγοντας
τους κόκκους του ρυζιού
να πέφτουν με θόρυβο στο πάτωμα
ακούγοντας
το σκοινί να μεγαλώνει
ν’ απλώνεται γύρω απ’ τον πήλινο λαιμό του αλόγου
που έστεκε όρθιο
για χρόνια έστεκε όρθιο
στην άκρη της παλιάς σκονισμένης ροτόντας
Νιόβη Ιωάννου, Στις οκτώ από την ποιητική συλλογή Στην πυρά, Μανδραγόρας, 2020
Πίνακας: Pablo Picasso
Στάθης Κουτσούνης, Στο σχοινί
.
Νερά του ποταμού θολά
κι από πουλί ούτ’ ένας ήχος
όρνια μονάχα κρώζουνε
τροχίζοντας τα ράμφη τους
κι ο αέρας τούς χτενίζει τα μαλλιά
και τον μαλώνει μουρμουρίζοντας
απ’ τη δική του όμως τη μεριά
τίποτα δεν σκιρτά
στου κανενός τη χώρα
ήδη τρεις μέρες ανεμίζει το σκοινί
Στάθης Κουτσούνης, Στο σχοινί, από την ποιητική συλλογή Στου κανενός τη χώρα, Μεταίχμιο, 2020
Πίνακας: Martin Johnson
Δήμητρα Κουβάτα, Μακρά οδός απανδόκευτος
.
του παιδιού μου
Στα σιτοχώραφα με δυο σπρωξιές
κεραυνό ή απήγανο γέννησε.
Στη λοχεία επάνω
εννόησε
την ασήκωτη πέτρα. Σιτάρι
θέρισε αγίνωτο.
Με τα πρώτα της ξανά έμμηνα
λοξά τον μίσχο της τον σουγιάδισε
και ρίχτηκε στους αγέρηδες
μυτερό άγανο, καημός
στο ατελείωτο γλέντισμα,
στης αγάπης
βαθιά την αιώρηση, μιας αγάπης
πάντοτε που οδεύει
έστω και απανδόκευτος.
Απανδόκευτος: Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος (δίχως πανδοχείο). Δημόκριτος
Δήμητρα Κουβάτα, Μακρά οδός απανδόκευτος, από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα, Μανδραγόρας 2020
Πίνακας: Μιχάλης Οικονόμου
Στάθης Κουτσούνης, Το μήλο
.
Ν., για το παιχνίδι
Όταν σε σκέφτομαι
τα χέρια μου πουλιά που δραπετεύουν
φτιάχνουν φωλιές στο σώμα σου
κι αρχίζει το παιχνίδι
έλα μού λες
βάλε φωτιά να καούν τα όρια
και γίνε ποτάμι να πέσω μέσα
πνίξε με στα νερά σου να γίνω νερό
και στις όχθες της ενοχής σου
αθώα μετά γέννησέ με
σε πεινώ και λοξά σε κοιτάζω
που πασχίζεις να βγεις απ’ το κάδρο
ψιθυρίζω τ’ όνομά σου και γυρίζεις
αλλά δεν έχεις πρόσωπο
ένα μήλο προβάλλει στον λαιμό σου
έλα μού φωνάζεις
δάγκωσέ το να γίνω συνένοχη
Στάθης Κουτσούνης, Το μήλο, από την ποιητική συλλογή Στου κανενός τη χώρα, Μεταίχμιο, 2020
Πίνακας: József Rippl-Rónai
Θανάσης Χατζόπουλος, από το Φιλί της ζωής
.
Εκεί όπου οι αναπνοές μας συντονίστηκαν
Στον βρυχηθμό των εκβολών
Εκεί οι αναπνοές ασθμαίνοντας
Τα σώματα που έτρεχαν μπροστά τους
Τρέξανε
Για να προλάβουν
Ξέπνοοι συναντηθήκαμε εκεί
Για μια στιγμή ολότελα άδειοι
Θανάσης Χατζόπουλος, από τη συλλογή Φιλί της ζωής, εκδόσεις Κίχλη 2016
Αrtwork: Konstantin Kacev
Νιόβη Ιωάννου, Απόπειρα
.
εκείνη την άνοιξη
η μητέρα έκανε την πρώτη της απόπειρα
η παλιά φωτογραφία ήταν ελαφρώς κουνημένη
αλλά εμείς εξακολουθούσαμε να βλέπουμε καθαρά
ανέβηκε στον καναπέ εισχώρησε απαλά στο κάδρο
και ψαλίδισε αριστοτεχνικά τον εαυτό της
τον έκρυψε μέσα σ’ ένα βιβλίο
με συνταγές μαγειρικής
μισούσε εκείνο το φόρεμα που την έκανε να σωπαίνει
τώρα θα μείνετε στην ίδια τάξη μάς φώναξε
η μητέρα λίγο πριν κλείσει τα δώδεκα
παιδί ξυπόλυτο ορφανό
μας κοίταζε
να βρέχουμε τα πόδια μας στο κύμα
από καρδιά σε καρδιά ν’ αφουγκραζόμαστε
την πόρτα που άνοιγε κι έκλεινε
Νιόβη Ιωάννου, Απόπειρα από την ποιητική συλλογή Στην πυρά, Μανδραγόρας, 2020
Πίνακας: Toby Wiggin
Πασχάλης Κατσίκας, Θηλασμός
.
Τις λέξεις διάβαζα στους ανθρώπους
αυτές που ίπτανται
μετά από ένα ανεπαίσθητο τίναγμα των μαλλιών
Έπινα το κώνειο για γάλα
ώσπου αντίκρισα τις χαμογελαστές
που φύτρωναν σαν μίσχοι
στους καστανούς βοστρύχους
Το φαρμάκι γλύκανε
βυζαίνω το αντίδοτο
Το μόνο που αντεύχομαι πια
είναι να φύγω πρώτος.
Πασχάλης Κατσίκας, από τη συλλογή Ρετάλια, εκδόσεις Γράφημα 2020
Πίνακας: Tom Alberts
Πασχάλης Κατσίκας, Εφιάλτες
.
Απόκοσμες γάτες στο μπαλκόνι
κατακίτρινα βλέμματα
με κοιτούν πίσω απ’ το τζάμι
κατεβάζω αποτυχημένα τα στόρια
περνούν μέσα από την ύλη
φουντώνει το τρίχωμα, πηδώντας
χώνουν τα νύχια στο κεφάλι
Ο νεκρός μου πατέρας
με ξυπνά πριν έρθει η σειρά μου.
Πασχάλης Κατσίκας, από τη συλλογή Ρετάλια, εκδόσεις Γράφημα, 2020
Πίνακας: Odillon Redon
Hλίας Τσέχος, Μετά τη βροχή δεν βρέχει
.
Δεν βρέχεσαι
Οι στύλοι ποιήσεως
Ξηρότατο φιλί υγραίνουν
Μαύρα δάκρυα
Πριν και μετά που κλαίεις
Αξέχαστη πάλι βροχή
Αν μουσκευτεί πάλι να πλέεις
_________
Χα ι κού
Ας σπαθίζουμε
Το φως που δωρίζουμε
Στις σκοτοδίνες
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka