RSS

Category Archives: Αλίνα Ρέγες

Αλίνα Ρέγες, Ο χασάπης

Μετά γύρισε προς το μέρος μου κρατώντας το βαρύ πακέτο στην παλάμη του∙ το πέταξε πάνω στη ζυγαριά.

Η δυσάρεστη μυρωδιά του ωμού κρέατος μου ανέβηκε στη μύτη. Ήταν κόκκινο, κατακόκκινο και πολύ όμορφο, έτσι όπως το έβλεπα από κοντά με το άπλετο φως του καλοκαιριάτικου πρωινού που έμπαινε από τη μεγάλη βιτρίνα. Ποιος είπε ότι η σάρκα είναι δυσάρεστη; H σάρκα δεν είναι δυσάρεστη, είναι αποτρόπαιη. Κρατιέται στο αριστερό μέρος της ψυχής μας, μας παίρνει τις πιο άχρηστες ώρες, μας μεταφέρει σε βαθιές θάλασσες, μας βουλιάζει και μας σώζει∙ η σάρκα είναι ο οδηγός μας. Το μαύρο και πυκνό φως, το πηγάδι της έλξης, όπου σαν σπιράλ γλιστρά η ζωή μας και την πιπιλίζει συνέχεια μέχρι που ζαλίζεται. Η σάρκα του βοδιού μπροστά μου, ήταν η ίδια με του βοδιού που μηρύκαζε το λιβάδι, μόνο που τώρα την είχε εγκαταλείψει το αίμα, αυτός ο ποταμός που φέρνει και μεταφέρει τη ζωή∙ εδώ μένουν μόνο λίγες σταγόνες, σαν χάντρες πάνω στο λευκό χαρτί. Κι ο χασάπης που μου μίλαγε όλη μέρα για σεξ ήταν κι αυτός φτιαγμένος από την ίδια σάρκα, μόνο που αυτή ήταν ζεστή κι αναλόγως αλλού μαλακιά κι αλλού σκληρή∙ ο χασάπης είχε κι αυτός τα καλά και τα δεύτερα κομμάτια του, απαιτητικά, άπληστα να αναλώσουν τη ζωή τους και να μετατραπούν σε κρέας. Το ίδιο ένιωθα και με τη δική μου σάρκα, που την ένιωθα να φουντώνει με τα λόγια του χασάπη.

Στο βάθος πίσω από τον πάγκο υπήρχε ένα άνοιγμα όπου τοποθετούσαν τη συλλογή από μαχαίρια για όλες τις δουλειές. Πριν να χώσει το μαχαίρι στο κρέας, ο χασάπης το ακόνιζε πηγαινοφέρνοντάς το πάνω στο ακόνι από τη μια άκρη μέχρι την άλλη κατά μήκος της χάλκινης επιφάνειας. Η μυτερή λάμα μ’ έκανε ν’ ανατριχιάζω μέχρι τις ρίζες των δοντιών.

Πίσω από τη βιτρίνα ήταν κρεμασμένοι οι ροζ λαγοί, τεμαχισμένοι, με το στήθος ανοιχτό ώστε να φαίνεται το χοντρό συκώτι τους. Έμοιαζαν με σταυρωμένους επιδειξίες μάρτυρες που είχαν προσφέρει θυσία σε γαστριμαργικές επιθυμίες. Τα κοτόπουλα τα είχαν κρεμάσει από το λαιμό, αυτόν το λεπτό και κίτρινο λαιμό, απ’ όπου είχαν περάσει το μικρό τσιγκέλι, για να κρατά γυρισμένο προς τον ουρανό το μικρό τους κεφάλι. Το χοντρό σώμα των πουλερικών με το κιτρινωπό δέρμα, έπεφτε προς τα κάτω – με μόνο στολίδι το πίσω μέρος της ράχης, που ήταν τοποθετημένο πάνω από την τρύπα του πισινού τους σαν μια ψεύτικη μύτη στο πρόσωπο ενός κλόουν. (…) και τ’ αμελέτητα του τράγου, φερμένα ειδικά από τα σφαγεία πάντοτε με τη μεγαλύτερη δυνατή διακριτικότητα για έναν κάποιο κοντόχοντρο κύριο που τα απολάμβανε.

Αυτή η τακτική και ασυνήθιστη παραγγελία προκαλούσε τόσο στο αφεντικό, όσο και στο χασάπη μονάχα τη σιωπή – παρόλο που και οι δυο τους θεωρούσαν το καθετί σαν ένα καλό πρόσχημα για πονηρά λογοπαίγνια στα παρασκήνια.

Στην πραγματικότητα –το ήξερα– οι δυο άντρες πίστευαν ότι ο πελάτης μ’ αυτή την εβδομαδιαία κατανάλωση των αρχιδιών του τράγου, αποκτούσε και διατηρούσε μια ιδιαίτερη ερωτική δύναμη. Παρ’ όλες τις υποτιθέμενες αρετές αυτής της τελετουργίας, οι ίδιοι δεν είχαν μπει ποτέ στον κόπο να τη δοκιμάσουν. Αυτό το τμήμα της αρσενικής ανατομίας, που συχνά ήταν το αντικείμενο για σχόλια και αστειάκια, επέβαλλε, ωστόσο, το σεβασμό : κι ήταν αυτονόητο ότι δεν μπορούσε κανείς να ξεπεράσει κάποια όρια χωρίς να πέσει στην ιεροσυλία. Αυτά τα τραγίσια αρχίδια ερέθιζαν και τη δική μου φαντασία. Ποτέ δεν είχα καταφέρει να τα δω – ούτε ποτέ τόλμησα να το ζητήσω. Αλλά ονειρευόμουν βλέποντας το ροζέ παχουλό πακέτο και τον κύριο που τα έπαιρνε σιωπηλός κι έφευγε, αφού πρώτα πέρναγε από το ταμείο μου σαν όλο τον κόσμο (τα αμελέτητα πουλιόνταν σε μία εξευτελιστική τιμή). Ποια θα μπορούσε να ήταν η γεύση αυτού του σαρκικού λειψάνου; Πώς να τα μαγείρευε; Kαι, κυρίως, ποια να ήταν η αποτελεσματικότητά του; Eίχα την τάση να του αναγνωρίσω κι εγώ κάποιες ξεχωριστές ιδιότητες και δεν σταματούσα να τις φαντάζομαι.