Στα μπορντέλα έμπαινε σαν σε ιερό καθαγιασμένο. Όλοι εκείνοι οι φαντάροι των πρόσω σκεφτικοί, με κείνη τη λύπη στην αναμονή της πληρωμένης χαράς, του φαίνονταν όσιοι, μετουσιωμένοι. Η μυρουδιά του πορνείου, κείνο το κράμα από εκκρίσεις αντρικές και γυναικείες, ούρων και «κόκκινου» σαν θυμίαμα. Οι σφυγμοί του γίνονταν άτακτοι, η φύση του ζάρωνε, τα πόδια του κόβονταν και του ερχόταν να σωριαστεί. Τον έπιανε τρομερή ανησυχία σε τούτο το παραξένεμα της ψυχής του, πιο πολύ γιατί τον φόβιζαν οι αντιδράσεις που θ’ ακολουθούσαν. Ένιωθε την ψυχή του, το κορμί του να αυτονομούνται απ’ τη θέλησή του. Τα δάχτυλά του μουδιάζανε, του ’ρχόταν εμετός. Το σβήσιμο των αισθήσεων, ο μαρασμός της νύχτας κατά παράλογο τρόπο αντιστρεφόταν τις εκκλησίες. Τα επίπεδα μελαγχολικά πρόσωπα στις εικόνες γινόνταν αιμάσσοντες, αρπαχτικοί ηδονιστές, που μ’ επίμονα ακόλαστα βλέμματα φόρτιζαν το ταπεινό εκκλησίασμα. Έπιανε ένα στασίδι απόμερο, γαντζωνόταν γερά και πότε επαναλάμβανε μέσα του παρακλητικά «θεέ μου, θεέ μου», πότε φανταζόταν στη σχισμή των γυναικών αίματα, ξερατά, περιττώματα και στα πρόσωπά τους, στα χείλη τους, φλέγματα, βλέννες και σπυριά πυορροούντα. Του κάκου! To κορμί του ανυπάκουο δημιουργούσε το όραμα, που κάθε φορά τώρα το έβλεπε με ενάργεια πιο πολύ από αληθινό. Όλες εκείνες οι ταλαιπωρημένες γυναίκες, γυμνές με τρεμίζοντα μεγάλα βυζιά, άπληστα χοντρά χείλη, ολότριχες πυκνά μέχρι τον αφαλό, με μάτια κίτρινα απ’ τη λαγνεία, αγκαλιάζονταν αναμεταξύ τους.
Άφωνοι οι άντρες και οι ιερείς, ανήμποροι ολωσδιόλου να αντισταθούν, έμπαιναν στο κουβάρι με παλλόμενους φαλλούς κι άρχιζε στα μάτια και στ’ αυτιά του ένα παιχνίδι κόλασης και παραδείσου, με ήχους και εικόνες αλλόκοτες. Βογκητά κι αλαλαγμοί, βρισιές, ψίθυροι τρυφεροί κι αναθέματα, αίματα και λάμψεις από στιλπνά τριχώματα και ρώγες ορθωμένες, αχόρταγες. Σάρκες αυτεξούσιες, που εξευτέλιζαν κι ανέβαζαν στα ουράνια όλους αυτούς τους άρρωστους, αγαλήνευτους ανθρώπους, που κείνη την κόχη είχαν στερνό καταφύγιο και παρηγοριά. Όλα τούτα γίνονταν μέσα του μια σκοτοδίνη, κι ένας βόμβος ψιλός∙ σειρήνα απελπισίας που μπλοκαρίστηκε στο χάος.
Σωτήρης Δημητρίου, Ντιάλιθ’ ιμ, Χριστάκη (Ο καταμετρητής), σελ. 23-25, 5η έκδοση, Εκδόσεις Κέδρος, 1990.
Πίνακες: Evelyn Williams
http://kima-aroma.blogspot.gr/2010/09/blog-post_30.html
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 