Γιατί έχω μέσα μου ένα νεκρό πουλί και συ το λυπάσαι
γιατί μου κρατάς τα χέρια και τα δικά σου χέρια τα ’χω κρυμμένα στον ύπνο μου
γιατί το σώμα σου μοιάζει με όνειρο που ακολουθεί τις πράξεις μου όλη τη μέρα
και λίγο-λίγο μου έρχεται στη μνήμη
γιατί μου λες για την αγάπη
μου λες πώς αποχαιρετιώνται δυο κι’ αφήνουν την αγάπη μόνη
σαν το μαργαριτάρι έξω από το στρείδι του
γιατί μου λες πολλές φορές για την αγάπη ότι είναι σύμπτωση
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
γιατί σ’ αγκαλιάζω και σε μυρίζω όπως αρνί που οσφραίνεται το χόρτο
γιατί δέχομαι τη φωνή σου σαν να ’ναι σπόρος
κι’ εγώ σαν να ’μια φρέσκο χώμα
γιατί σ’ αγκαλιάζω πάντα κι’ απέναντί μας μια μέρα σημαδεύει την αγάπη μας
όπως εμένα κάποτε που με πυροβολούσε η νύχτα
γιατί σε βλέπω σαν πηλό και θέλω να σου δώσω το σχήμα της αγωνίας μου
κι’ ύστερα πάλι να σε ξαναπλάσω
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
γιατί είσαι η αγωνία μου […]
.
Δ. Π. Παπαδίτσας, Το παράθυρο, απόσπασμα, ανθολογία Σπύρου Κοκκίνη, Εστία 1977
Πίνακας: Marc Chagall
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 