.
Η νύχτα με βρήκε ανάμεσα στα φυτά του κήπου, τυλιγμένον στις ανήσυχες αυτές σκέψεις. Είχα ήδη αποφασίσει να αφιερωθώ συστηματικά στην αναζήτηση δρόμου διαφυγής από την επόμενη κιόλας μέρα, ξέροντας πως κάθε βήμα, κάθε κίνησή μου, ήταν εκτεθειμένα στο βλέμμα του. Η ώρα που κοιμόμουν έφτασε και γύρισα στο σπίτι, αν και δεν νύσταζα ακόμη. Έσβησα τα φώτα του σαλονιού και ξάπλωσα στον καναπέ. Δεν ήθελα να δημιουργήσω υποψίες για όσα ήξερα. Το σκοτάδι του δωματίου διαγραφόταν για πρώτη φορά τόσο απειλητικό, κρατώντας με άυπνο και φοβισμένο. Από τα ανοικτά παράθυρα μαζί με το απαλό δροσερό αεράκι έμπαινε και το φως της σελήνης. Ήταν πρώτη φορά που έφτασαν στα αυτιά μου όλοι οι μικροί θόρυβοι της νύχτας. Σε λίγο άκουσα διακριτικά βήματα στη σκάλα. Είδα τη σκιά του να εμφανίζεται στο πλατύσκαλο και να πλησιάζει αργά προς το μέρος μου. Έφτασε κοντά και γονάτισε στο πάτωμα. Προσποιήθηκα ότι κοιμόμουν. Αισθάνθηκα το βλέμμα του να διατρέχει το πρόσωπό μου και, μέχρι το ξημέρωμα, άκουγα δίπλα μου την ελαφριά του αναπνοή.
Αριστείδης Αντονάς, Ο επίσκοπος [Ανησυχία], σελ. 33-34, Εκδόσεις Στιγμή, 2001
Artwork: Jan Sluijters
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 