.
Αυτό που λέμε σύνορα τώρα είσαι εσύ.
Ήταν Μάιος, αργός και βαρετός,
ο δρόμος ξεκοιλιασμένος από οδικά έργα, το χιόνι
ξαφνικό, στεγνό.
Για να πω την αλήθεια:
Δεν χρωστούσα τίποτα σε κανέναν.
Στεκόμουν δίπλα στις πόρτες, το νερό
παγωμένο από τον φόβο μούσκευε την πλάτη μου
κι όταν έκλεισα τα μάτια, είδα
πoπ κορν να ορμάνε στο αλάτι τους και ήξερα
πως κάτι νύχτες τα κουκούτσια μαυρίζουν σαν περιτ-
τώματα.
Μπήκα μέσα για ν’ αντικρίσω την αηδιαστική σκηνή:
όχι αγάπη, ηλιθιότητα, ηλιθιότητα είναι η καρδιά τού
κόσμου –
και τώρα μ’ εκείνες τις παντόφλες, τρώω και κλαίω,
μόνο τρώω και κλαίω μες στο σπίτι.
Aπό την ανθολογία Βαλκάνιων ποιητών Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου, μτφρ.: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιμέλεια ελληνικού κειμένου: Ιφιγένεια Σιαφάκα, εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Πίνακας: Nicolas Martin
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 