Ένα κόκκινο μαντήλι,
στο πέτο του Κωνσταντίνου
με μία ρίγα γαρδένιες,
μεταξύ δύο κόσμων και του άπειρου,
στα υπόλοιπα της ανακωχής του θανάτου.
Επιβίωση στον φόβο της εξορίας,
τα ψίχουλα των αναχωρήσεων λίγωσαν
το κορμί του.
Στους χρησμούς της Ποίησης
λαθραίο και πάλι το χαμόγελό του.
Αναμονή σε προθαλάμους γυναικών
με αναγνώσεις συμβάντων
για τις στάχτες της ιδεολογίας του τέλους.
Μεσαίωνας βιωμένος
στη σπασμένη βουνοκορφή της Μαρίας
κούρνιασε παντοτινά ισάγγελος, στο στέρνο της,
με αόριστες ελπίδες για τα κυπαρίσσια
στα κοιμητήρια μίας άγονης πατρίδας.
Αντώνης Δ. Σκιαθάς, από τη συλλογή “Σπασμένα Δόντια”
Αδημοσίευτη Ποιητική Κατοχυρωμένη Σύνθεση