Το τραίνο έβαλε μπρος. Έσκυψα στο παράθυρο, στον παγωμένο αέρα, κοίταξα πίσω. Αυτός έστεκε εκεί δίπλα στο σκελετωμένο μουλάρι που έμοιαζε με κουνέλι, πλάσματα συφοριασμένα και τα δύο τους, ακίνητα, της υπομονής. Το τραίνο πήρε τη στροφή. Η μηχανή με κοφτές, απανωτές τουλούπες καπνό, και ο άνθρωπος και το μουλάρι αποχώρησαν απαλά από το οπτικό μου πεδίο, με εκείνη την ταπεινή και πέραν του χρόνου υπομονή, μία μαρμαρωμένη γαλήνη, κράμα από παιδιάστική δουλική ανημπόρια κι εξωπραγματική σιγουριά που τους ποιμαίνει και τους προστατεύει· και αγαπάει έξω από κανόνες λογικής· και τους ληστεύει μόνιμα και απεκδύεται κάθε ευθύνη και υποχρέωση με μέσα τόσα απροκάλυπτα που αδύνατο να θεωρήσεις δόλο ή κλοπή, και αποδέχεται κλοπή ή υπεκφυγή με εκείνον τον γνήσιο και αυθόρμητο θαυμασμό για τον νικητή, τον θαυμασμό που νοιώθει κάθε τζέντλεμαν για τον οποιονδήποτε τον νικάει σε δίκαιο αγώνα και μαζύ νοιώθει στοργή και αμείωτη ανεκτικότητα για τις ιδιοτροπίες των λευκών, όπως ο παππούς για τα ζαβολιάρικα παιδιά. Κάτι που είχα ξεχάσει.
Κι ολόκληρη εκείνη την ημέρα, ενώ το τραίνο φιδοσερνόταν δίπλα σε χαράδρες και γκρεμούς, και η μόνη κίνηση ήταν το αγκομαχητό της εξάτμισης και ο βόγγος των καταπονημένων τροχών, και τα προαιώνια όρη έστεκαν μισοσβησμένα στον μουντό ουρανό, εγώ συλλογιζόμουν τον τόπο μου, τον μελαγχολικό άχαρο σταθμό και τη λάσπη, τους νέγρους και τους χωριάτες να βολτάρουν νωθρά στην πλατεία κρατώντας παιχνίδια μαϊμουδίτσες, αμαξάκια, σακουλίτσες με καραμέλες, πυροτεχνήματα, και τα σπλάχνα μου μετατοπίζονταν όπως τότε στο σχολείο λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι.
Γουίλιαμ Φώκνερ, Η βουή και η μανία, Ιουνίου 2α, 1910, σελ. 113-114, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2002.
Artwork: Yohann Fournier
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 