Η κυρία Τόμσον γνωρίζει τους πάντες και τα πάντα στο Λαβίλ και επιπλέον κάνει χρυσές δουλειές, την άνοιξη ειδικά, όταν το τρίστρατο φωτίζεται μ’ όλες τις αποχρώσεις του ροζ, του κόκκινου, του πράσινου, του μοβ. Από εκείνο ακριβώς το μέρος, εάν προχωρήσεις όλο ευθεία, έχοντας το νεκροταφείο και τη λίμνη αριστερά, βγαίνεις προς την εξοχή. Ναι, εκεί όπου αρχίζει το λιβάδι και όπου, όταν στρίβεις αριστερά, λίγο ευθεία έπειτα, στο τέλος του δρόμου φτάνεις στο ποτάμι. Είναι εκεί όπου σας βλέπω συχνά, πολλά χρόνια τώρα, και με αποφεύγετε, και δεν γνωρίζω αν έχετε κάνει ακριβώς τον ίδιο δρόμο, δηλαδή αν με παρακολουθήσατε, σίγουρα το ξέρει η κυρία Τόμσον, ή αν έχετε πάρει το μονοπάτι που ξεκινάει πίσω απ’ το σπίτι σας. Ναι, ήσαστε τον προηγούμενο μήνα εκεί πέρα. Έστριψα το κεφάλι, κι όταν σας είδα, αφού έσιαξα τη δαντέλα στο κυπαρισσί φουστάνι, που μ’ έχει κουράσει πολύ το ύφασμά του, μου ήρθε εκείνη η τρελή ιδέα να γίνω χόρτο και μια άλλη τρελή επιθυμία για ένα ζεστό τσάι περγαμόντο. Ήθελα να είμαι χόρτο που πίνει περγαμόντο. Αν έχω τον Θεό μου! Κι όσο κι αν έκανα προσπάθεια να εμποδίσω αυτήν τη σκέψη, δεν τα κατάφερνα, κι έσφιγγα, έσφιγγα τους κροτάφους με τα κυπαρισσιά μου γάντια, χτυπώντας τα μποτίνια μου στο χιόνι· μέχρι που ο λαιμός μου έκανε μια σύσπαση κι ένιωσα περίφημα επιτέλους, όταν αποδέχθηκα πως τη στιγμή εκείνη ήμουν συνειδητά πολύ χαρούμενη που ήθελα να είμαι χόρτο και να πίνω περγαμόντο. Πώς το βρίσκετε εσείς αυτό; Κι όλα αυτά γίνανε απαλά, όπως η πτώση του χιονιού, κι ορμητικά, όπως τα χλιμιντρίσματα αλόγων, όταν ήρεμοι τρώμε ένα κομμάτι από πουτίγκα, και σίγουρα και αναλλοίωτα, όπως η νύχτα που δεν θα μεταλλαχθεί ποτέ σε μέρα, και ναι! ήταν πολύ πραγματικά, γιατί απλώς συνέβησαν σ’ εμένα.
Πίνακας:Jamie Wyeth
;
;
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 