RSS

Παπαδημητρίου Κατερίνα, Μυρωδιά κάννης

25 Nov

Κόκκινο, λουσάτο κι’ ό,τι περιείχε το διεκδικούσε μια ανάμνηση. Τελευταία όλα είχαν τη μυρωδιά κάννης. Δυο εκατοστά από τη μύτη του να σημαδεύει το ταβάνι. Εκείνος δυο στάλες άνθρωπος. Ίσα με μια καραμπίνα. «Θα με σκοτώσεις, μπαμπά;» Το πλησίασε. Τα Χριστούγεννα των άλλων. Και τα δικά της. Την έχασε. Και η συνταγή δική της. «Όχι εσένα, μωρό μου.» Τέντωσε τη μύτη του δειλά από πάνω του. Ένα καπάκι τον χώριζε απ’ το λευκό που μύριζε μπαρούτι. Λευκό. Πάντα φυλακισμένο στην παράνοια του πατρικού προτύπου. Άγγιξε δειλά έναν κουραμπιέ. Ενηλικίωση; Άχνη, πάχνη, τον δάγκωσε. Αργά πια. Την είχε καταπιεί.

Πίνακας: Αndrea Kowch

 
Leave a comment

Posted by on 25/11/2017 in Κατερίνα Παπαδημητρίου, ΦΙΛΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ - ΓΡΑΦΕΣ

 

Tags:

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

Gravatar
WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out /  Change )

Cancel

Connecting to %s

 
%d bloggers like this: