Και αν ήταν ζάχαρη άχνη κι αν ήταν ρόδο μαραμένο, αυτήν ποσώς δεν την ένοιαζε. Εξάλλου ο ρομαντισμός δεν απορρίπτει τον ορθολογισμό, αμφισβητεί την μονομερή του διάσταση, είχε πει πριν από λίγο στους φοιτητές της. Κι αυτό βέβαια όχι γιατί το πίστευε, αλλά τόσες νιφάδες, τόσες πεταλούδες γύρω γύρω όλο και κάποιος θα ζήλευε την αιώνια ελευθερία του κενού. Του αισθητικού κενού: never mind the gap των συρμών και των συνειρμών. Κουραμπιέδες δεν θα έκανε, μια εικόνα του θα αρκούσε. Μια εικόνα του δίπλα σε πορσελάνινο πιατάκι με το ποτήρι το νερό. Αυτό να το πιεί ο Άγιος Βασίλης φεύγοντας.