Όσοι είχαν την τύχη ή την ατυχία να τη συναναστραφούν στενά, παρά την όποια τους ροπή στο αλκοόλ ή στα διεγερτικά, τον πρώτο καιρό δεν θα αργούσαν να ανησυχήσουν για την υπόγεια πρόθεσή της να περιγράψει εαυτούς και αλλήλους ως πρωταγωνιστές μιας φασματικής υπόθεσης. Στη συνέχεια δεν τους ήταν καθόλου δύσκολο να το αποδεχθούν, γιατί εκείνη, σαν να μοίραζε ακούραστα και συστηματικά επιπλέον δόσεις νάρκης, τους υπέβαλλε την ιδέα ότι δεν έχουν είδωλο: πιέζοντάς τους, με την αξεπέραστη χάρη της, να υποκύψουν στην εσωτερίκευση ορατών και αοράτων. Αυτή η ρυθμική επανάληψη της φαινομενικά ουδέτερης άποψης, που ακουγόταν το παράπονο, για την απουσία ψυχικής αφομοίωσης των πραγμάτων, έκανε θαύματα, αφού πίστευαν όλοι, σε βαθμό γελοιοποίησης, ότι είχαν πια την ικανότητα ακόμα και να καταργήσουν τη βαρύτητα, να γίνουν αόρατοι ή ν’ αφουγκρασθούν τη θαμμένη καρδιά στο πάτωμα, όπως στο διήγημα που τους διάβαζε στο σαλόνι της.
Τάσος Γουδέλης, Γοτθικό, από τη συλλογή Το ωραίο ατύχημα, σ. 27, Κέδρος
Πίνακας: Ingrid Dee Magidson
