Όλα του κόσμου τα έγχορδα ωχριούν μπροστά στο
θρόισμα μιας βεντάλιας μακρινής και με άνοιγμα πε-
τάγματος στα χέρια γυναίκας λυπημένης όχι εξάπα-
ντος από έρωτα. Γιατί δεν υπάρχει φτερό αντάξιο του
ύψους που ονειρεύτηκε ούτε κόμη εφάμιλλη κεφαλιού
ελαφρά γερμένου κατά τη μεριά της προσμονής• εκεί
που πάντα σχηματίζονται τα ανελέητα αίτια του χει-
μώνα
.Κώστας Παπαγεωργίου, Εγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου, Εκδόσεις Κέδρος, 2016