…Εμένα μου την είπε το Παιδί. Το παιδί από το στόλο – μισός ναύτης, μισός μποξέρ, παρότι πρώτα ναύτης και όταν τον πετάξανε από το στόλο – δεν έμαθα ποτέ γιατί ακριβώς, ούτε μου είπε ούτε κι ερώτησα. Κι αν ήξερα πως ήτανε ποτέ στο στόλο, κι αυτό αβέβαιο, ένεκα που όταν και τον εγνώρισα είχε κάνει όνομα στο ρινγκ: καθότι το τατουάζ στο στέρνο καραβίσιο και, εν πάσης περιπτώσης, τον είχε εικονίσει έτσι και κάποιος ζωγράφος, ήτανε κι ωραίος γκόμενος. Αυτό το ήξερα προτού να δώσουμε γνωριμία από τις εφημερίδες.
Που σκυλιάζανε ότι το μποξ αυτό κι ότι το μποξ εκείνο, και να απαγορευτεί! Και τι άντρες ήτανε αυτοί, αυτό το λέω εγώ, όχι αυτοί που το βλέπανε, οι άλλοι, οι κότες των αθλητικών. Τότε το Παιδί ήταν γνωστός σαν κάποιος Κάποιος, τρέχα και γύρευγε ονόματα, ούτε ο ίδιος πια δεν το θυμάται κι ούτε που έχει σημασία στο φινάλε-φινάλε. Διότι τότε γίνηκε το μπραφ μες στο χαμό που επικράτησε, ολόκληρη ιστορία να αποφασιστεί η τύχη του μποξ, και ήτανε πολιτισμένο σπορ ή όχι, και θα βγαίναμε στην παρανομία ή τι; Και πέφτει ο ζωγράφος ο περί ους ο λόγος ο και πιάνει και τόνε ζωγραφίζει, κι έγραφε ο Θρύλος πως τον είχε και μποξάριζε και τον επλήρωνε με την ώρα, ιδιωτικά. Εμένα το Παιδί αλλιώς μου τα είπε, αυτό όταν τον ρώτησα, σημειωτέον.

Κι εβαφτίστηκε η εικόνα «Το Παιδί Από Το Στόλο», και μπορώ να φανταστώ την επακόλουθη καζούρα, μέχρι που ορισμένοι φάγανε την παπάρα τους και τους εκάθισε στο λαιμό να φτύνουν να μη βγαίνει, όταν το παιδί έβγαλε νόκ άουτ στον τρίτο γύρο το Σκύλαρο και περπατώντας στις κοιλάδες με τις δάφνες – έγινε το Παιδί.
Ενθουσιάζομαι όταν μιλάω για τον κερατά, σβήσ’ το αυτό, μία το μποξ μία τα νιάτα μου, πίσω στην ιστορία – και γράφ’ το αυτό να μπει στα πρακτικά, ο ζωγράφος ήρθε στο Παιδί, γιατί τον είχε δει τότε που έψαχνε για μοντέλα, δηλαδή πήγε να βρει μοντέλα στο γυμναστήριο, και το παιδί ήταν στο σάκο, και είδε ο τύπος το καράβι, όπου ταξίδευε από Ανατολή σε Δύση στην απλωσιά του στέρνου του. Για το καράβι έφερε ο τέτοιος τα συμπράγκαλα στο γυμναστήριο. Και τον ζωγράφιζε νυχτιά ολόκληρη, από τη δύση στην ανατολή – μίλαγε και ζωγράφιζε, ενώ τον είχε να μποξάρει στο σάκο, με τα φαντάσματα. Όλα αντίπαλα κι όλα φανταστικά.

Και το πρωί όλα τελείωσαν, λεφτά χέρια δεν ανταλλάξανε, μα χειραψία ανταλλάξανε – αυτό το τελευταίο το τόνιζε πάντοτε το Παιδί – σα για να το ακούει ο ίδιος, λες κι ήτανε η πρώτη χειραψία που εδέχτηκε. Και έκτοτε, ούτε φωνή ούτε ακρόαση και θέαση καμία, μόνο τα σούσουρα στ’ αποδυτήρια. Και που δεν είχε και όπως τι να πει, ένεκα ότι ο ζωγράφος δεν του την είχε δείξει καν, τη ζωγραφιά του, και τα τσογλάνια είχανε να του λένε: να πέσεις στον έρωτά του και να μη σε θέλει, τον βγάζανε περήφανο, κάτι τέτοια του κώλου, πως ήρθε δα κι η τέχνη να του φιλήσει τα πόδια, ούτως ειπεί, σαν κάπως όμως διαφορετικά, το ρήμα «παίρνω», εννοείτε.
Το Παιδί ήτανε άντρας αντρών, κι αυτό το ’χει σεσημασμένο όποιος τον είδε στο μποξ, άμα καταλαβαίνει βέβαια από μποξ. Θα επανέλθω: εγώ τον ήξερα και προσωπικώς, κι αυτός πρέπει να σκύλιαζε, γιατί τον είχε περί πολλά, βλέπετε, το ζωγράφο, λόγω και εκ της χειραψίας. Και έλεγε – διότι δεν του είχε κάνει πάσα ο χριστιανός, και που δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος, μόλο που λίγο βάρβαρος, σαν είλωτα τον είχε πια ολονυχτίς – «και τα χαράματα βούιζε το κεφάλι μου, όλη τη νύχτα να παλεύω κι αυτός να μ’ έχει με τα νάνουρα, με ξέκανε – κι ούτε που ένιωσα μαλάκας να μποξάρω τον αέρα».
Γι’ αυτό σου λέω, με τέτοια σούσουρα, αυτός θα αιστανότανε ότι του απαυτώνουνε, λες, την αρραβωνιάρα. Και όταν πια αρχίσανε να του φωνάζουνε «εεε!…από το καΐκι!…», λίγο να πούμε σαν καψόνι, εξαιτίας του ζωγράφου – άκου, δικέ μου, «Το Παιδί Από Το Στόλο»! Πώς του κατέβηκε του πούστη τέτοια ιδέα φαεινή, που μέσα στα σκατά τον άφησε, και το μοντέλο να ’χει δύο να υπερασπίζεται, και το ζωγράφο μα και τον εαυτό του στο καπάκι! Και ποιος να ξέρει μήπως τον πατάγανε και τα καλόπαιδα εκεί όπου τον έτσουζε, ποιος ξέρει μην τύχει κι ήταν πράγματι στο στόλο και τι να του ’χε λάχει εκεί μέσα… Μα ό,τι δε σε σπάει, σ’ ατσαλώνει…

Απόσπασμα συνέντευξης δημοσιευμένης στο τεύχος (;) Ιουνίου 1946 (δυσδιάκριτο)

Πίνακας: Fletcher Martin, A Lad from the Fleet – 1935, ελαιογραφία, 48 Χ 30

(Προδημοσίευση)

.

.