.
Πάλι στὸν ὕπνο μου ὁ Σταμάτης. Σ᾿ ἕναν δρόμο ὅπως ἡ Κηφισίας, καταμεσήμερο. Μὲ φώναξε μέσα στὸ βουητό, ἀπὸ τὸ ἀπέναντι πεζοδρόμιο. Στέντωρ, ἀκούστηκε ἡ φωνή του ἠχηρή, ὅπως πάντα: «Παράφρονα! Περίμενέ με». Ὅμως βιαζόμουνα πολὺ καὶ τοῦ λέω «γρήγορα, πέρνα, ἔχω δουλειά». Ἦρθε, ὑπόπτερος σχεδόν, πετώντας πάνω ἀπὸ τ᾿ αὐτοκίνητα. Κίτρινος ἤτανε, τὸν φίλησα. «Γρήγορα, τρέχα στὴ μάνα σου, στὴν ἀδελφή σου, νομίζουν ὅτι σκοτώθηκες μαλάκα», φώναζα. Ἄρχισε ν᾿ ἀπομακρύνεται αἰωρούμενος πάνω ἀπ᾿ τὸ πεζοδρόμιο, γελώντας ζωηρά, κι ὅπως χανότανε πρὸς τὴν ἀπέναντι πλευρά, μοῦ ἀπάντησε τρυφερά: «Πές τους νὰ μὴν ἀνησυχοῦν, ἐγὼ πάω νὰ βασιλέψω». Μαῦρο μεσημέρι, ὁλόπικρον τὸν εἶδα πάλι.
Φωτό:John Vachon
Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/dhmhtrhs_kosmopoylos_poems.htm
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 