I

Χαμηλά στην ακτή ψαλιδίσαν οι κόλποι,
Πανιά πολλά στ’ ανοιχτά αρμενίζαν,
Κι εγώ στέγνωνα τ’ αλμυρά μου μαλλιά
Σε βράχο πλατύ, από τη στεριά ένα μίλι.
Ένα πράσινο ψάρι γλιστρούσε σε μένα,
Ένας άσπρος γλάρος σε μένα πετούσε,
Κι ήμουνα τολμηρή και χαρούμενη, ήμουν αγρίμι,
Και διόλου δεν ήξερα πως αυτό είναι ευτυχία.
Το κίτρινο φουστάνι μου έθαβα στην άμμο,
Μην το πάρει ο αέρας, μην το κλέψει ο αλήτης,
Και στη θάλασσα ανοιγόμουν και ξάπλωνα
Στα ζεστά σκοτεινά κύματά της.
Όταν γύριζα αναβόσβηνε κιόλας
Από τα ανατολικά το φως του φάρου,
Κι ο καλόγερος στης Χερσονήσου την πύλη
Με ρωτούσε: «Πού γυρνάς μες στη νύχτα;» (…)

.

To ψηλό αγόρι με τα γκρίζα μάτια,
Μισό χρόνο μικρότερός μου,
Μου ’φερε ολόλευκα ρόδα,
Ρόδα λευκά που ευωδιάζαν,
Και με ρώτησε πειθήνια: «Nα καθίσω
Εδώ στα βράχια μαζί σου;»
Γελούσα: «Tι μου ’φερες ρόδα;
Tα ρόδα μόνο τσιμπάνε!»
«Λοιπόν» μου απαντάει «Tι να κάνω,
Που τόσο σ’ έχω αγαπήσει;»
Kι εγώ χολωμένη του λέω:
«Bλάκα! Tάχα ο πρίγκιπας είσαι;» (…)

.

III

Συνομήλικες ήμασταν εγώ κι η αδερφή μου
Και τόσο μοιάζαμε η μια στην άλλη,
Που από τα σημάδια μόνο μας ξεχώριζε
Σαν ήμασταν μικρές η μητέρα.
Να περπατήσει δεν μπορούσε από παιδί,
Σαν κέρινη κούκλα ξάπλωνε,
Δεν θύμωνε με κανέναν,
Κι έναν επιτάφιο κεντούσε.
Παραμιλούσε γι’ αυτόν και στον ύπνο.
Την άκουγα να μουρμουρίζει:
«Γαλάζιος θα ’ναι της Θεοτόκου ο μανδύας…
Θεέ μου, μαργαριτάρια δεν έχω
Για του Απόστολου Ιωάννη τα δάκρυα…» (…)

.

IV

Στου πηγαδιού τον πάτο ξάπλωνε ο ήλιος,
Λιάζονταν οι σαύρες στις πέτρες,
Και κατρακύλαγαν κουβάρια τα αγκάθια
Με καμώματα καμπούρη παλιάτσου.
Και πετώντας ψηλά ο ουρανός,
Γαλάζιος έγινε σαν το μανδύα της Θεοτόκου –
Έτσι ποτέ δεν είχε ξαναγίνει (…)

Πίνακες: Katrin Alvarez

Άννα Αχμάτοβα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Άννας Γκορένκο) γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1889 στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στο Μπολσόι Φοντάν, κοντά στην Οδησσό. (…) To 1911 ο Γκουμιλιόφ με άλλους νέους ποιητές (Μαντελστάμ, Αχμάτοβα, Γκοροντέτσκι, Ναρμπούτ, Ζενκιέβιτς) ίδρυσαν στην Αγία Πετρούπολη την Ποιητική Συντεχνία, θέτοντας τις βάσεις ενός νέου κινήματος, του Ακμεϊσμού. Στον αντίποδα του Συμβολισμού, κυρίαρχου καλλιτεχνικού ρεύματος εκείνη την περίοδο, εντός κι εκτός Ρωσίας, οι ακμεϊστές καταδίκαζαν την ασάφεια και την κατάχρηση των συμβόλων, τονίζοντας την αξία της λιτότητας, της εκφραστικής καθαρότητας και της τεχνικής. (…)

(Από την εισαγωγή του βιβλίου)

Έτος 1914: o εικοστός αιώνας διανύει ήδη τη δεύτερη δεκαετία του. Η Ρωσία παραμένει αυτοκρατορία, ενώ σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ένας πόλεμος βρίσκεται προ των πυλών. Είναι τα χρόνια του Στραβίνσκι και του Ντιαγκίλεφ, του Μέγερχολντι, του Σαλιάπιν και του Μπλοκ. Η Αχμάτοβα είναι 25 χρονών.(…) Τα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων στις παραλίες της Μαύρης Θάλασσας είναι πίσω της, και είναι γεμάτη βαριά προαισθήματα για το μέλλον. Κι ενώ η Ρωσία ετοιμάζεται να μπει στον μεγάλο πόλεμο, η Αχμάτοβα αποχαιρετά την εποχή της αθωότητας γράφοντας ένα πολύστιχο αφηγηματικό ποίημα, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ταξίδι προς την ενηλικίωσή της. (…)

Ασπασία Λαμπρινίδου

Άννα Αχμάτοβα, Στην άκρη της θάλασσας, μτφρ.: Ασπασία Λαμπρινίδου, (.poema..) εκδόσεις, 2013