Ήτο αναμενόμενο και νά που τώρα ανθίσαν
Κάποια κλαδιά κρατούν γερά
άλλα κλαδάκια τρέμουν
Όμως στην άκρη καθενός ελπίδος άνθη ρέουν
Κι όπως δεν στέκει έντυπο
συλλογικό άνευ γκρίνιας
μην πείτε πως προσμένετε να τ’ αγαπήσω όλα
τα πλάσματα της εποχής που μού ’παν ότι γράϕουν
Ούτε ποσώς τε κι ακραιϕνώς
κάπως να τα μισήσω
Αγαπητό μου αίσθημα Ω της αδιαϕορίας
πόσον καιρό σπατάλησα
για να σε κατακτήσω
Και νά που τώρα χρήσιμο μου γίνεσαι και πάλι
Κι ούτε που χαίρω ούτε πονώ
αν είμ’ ανθός που ϕέγγει
από τον ποιον λιγότερο
εις τας μικράς επάλξεις
Έτσι κι αλλιώς αχνό είν’ το ϕως
στο δένδρο της γενιάς μου
Οχού και μη με πρήξετε
αν είν’ σωστός ο όρος
γενιά
ϕουρνιά
μοντερνιτέ
ή
καραόκε πάρτυ
Θέλω να πω πώς να την πω
την ως τα τώρα δράση
των ζωντανών που ζήσαμε
γράϕοντας να ευτυχούμε
Μήπως και τ’ άγριο το θεριό
που κατοικεί εντός μας
σε μια στιγμή ξημερωθεί
προς τέρψιν των εχθρών μας
Αριστέα Παπαλεξάνδρου, Ελπίδος το απάνθισμα (Σατιρικά), Από τη συλλογή Υπογείως, Εκδόσεις Τυπωθήτω-Λάλον ύδωρ, 2012
Artwork: Anahata Katkin
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 