Υπογειο, αερας πηγμενος και βρωμικοςστους τοιχους σωληνες αποχετευσεων σταζουν ουραενα μαυρο πλασμα στροβιλιζεται στους ηχους δαιμονισμενης μουσικης–ο Καλιμπαν–Ηρθε με σαπιοκαραβο μια νυχτα που τα τελωνια ειχαν ξαμολυθει στο ΑιγαιοΗ μοναδικη του θεραπεια, ενα τρυφερο ασπρο κορμιΕυλογησε τον, Σεβασμιωτατε,δεν θα ελεγε οχι ακομη και σε σενα!«Tον κυριο με τα μακρια μαυρα ρουχα με βλεπει παραξενα…»«Bρωμο-Καλιμπαν, τολμησες να ριξεις τα μουτρα σου επανω μου;»Μια μουγγη ομιχλη σκεπαζει τα παντα Ματια σαν αναμμένα καρβουνα λαμπυριζουν στο σκοταδιεξαθλιωμενες σκυλες προβαλλουν τα ανυπαρκτα καλλη τους(πως να φιλησεις τη σταχτη;)Και ομως η υπεροχη Λαις προσεφερε ακουραστα τις υπηρεσιες της ως τα 70 της χρονια!Ω ΠΟΙΚΙΛΟΘΡΟΝ ΑΦΡΟΔΙΤΑ,άλλους τους ευνοεις και αλλους τους καταδικαζεις –οπως την κυρια Ευγενια που ηταν παντρεμενη επι 30 χρονια μ’ ενα μεθυσο τεραςκαι αναζητουσε λιγη τρυφεροτητα στους νεαρους ναυτες του λιμανιου(δεν ειναι σιγουρο οτι την ευρισκε παντοτε)Γιατι οι σκυλες του δρομουτης εκλεβαν τα ναυτακια…Ω σκυλες με βαμμενο και ομως σκοτεινο προσωπο,σας χρησιμοποιουν ως πεοδοχεια Και σεις, πολυ φυσικα, εχετε κανει τοπικη αναισθησιαΑνασκελα με ορθανοιχτα ματια κοιτατε το ταβανιπως θα περασετε αλλη μια νυχτα αυπνες με αγροικους απο πανω σαςΗ ψυχη σας γεματη τρυπες, οπως και τα χερια σας…Ομως οχι, δεν συμφωνω με τον Κοϊντιλιανό Η ποιηση που σεβεται τον εαυτο της δεν εχει σκοπο in commovendi miserationeνα προκαλει οικτοΑς προκαλει οργη, παθος, απορια, ερωτα, τρελλη χαρααλλα οχι οικτο
.
.