Μανόλης Πολέντας, Προς συνδαιτυμόνας

RSS

22 Jan

Όλο και περισσότερο τα φώτα

της θαλάσσης

απομακρύνονται από τη ζωή

σε κώμα πέφτουν οι ομόδειπνοι.

Τα μονογενή και απροσάρμοστα

βλαστάρια είναι ό,τι απόμεινε

στο γόο της βιοτής.

Αυτήν τη φορά ο εμφύλιος

είναι πλανητικός.

Δηλαδή, πάει να γίνει εναντιόμορφος

ο κόσμος που γνωρίσαμε

την ώρα που ο άλλος κερματιζόταν

μαζί με τις μακάριες ουτοπίες.

Κανείς δεν καταλαβαίνει. Σαν μουσική

διά της εκ των υστέρων προγνώσεως.

Ελεήμον χρόνε νυχθημερόν

ξαγρυπνούσε το πλευρό της αγάπης

η χάρη σου για τους φίλους μου,

αχάιδευτος μας έδωσες τον έναν

στον άλλον για μια μάταιη αλληλο-

αναγνώριση.

Θα μου λείψεις

όταν πεθάνω, φίλε αγαπημένε.

Και σαν μελόδραμα θα μοιάζει

ο θάνατος των άλλων φίλων

που έγειραν να σε κοιτάξουν

πριν σκύψουν για να πλαγιάσουν

μέσα στο αίμα.

Αποκεί ο χρόνος μας

φίλοι. Εδώ ας καθίσουμε

και ας αναλογιστούμε τη διεύθυνση

του ανέμου.

Μανόλης Πολέντας, Ζώα μικρά, σελ. 16-17, Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2003

Πίνακας: Karen Hollingsworth