.
Πέρασες μπροστά από την ομήγυρη
κι άρχισες τα χαμόγελα,
τις χειραψίες με όλους,
μοίραζες φιλοφρονήσεις
-τόσο ευγενικός κι εγκάρδιος.
Για μένα αυτά τα χαμόγελα και οι διαχύσεις σου
ψεύτικη βιτρίνα.
Μόνο εγώ ήξερα τις κατάπτυστες αθλιότητές σου,
και τι στυγνό μούτρο ήσουν.
Να έφευγες αμέσως, να εξαφανιζόσουν.
«Το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων» εκδ. Σαιξπηρικόν, 2012
Πίνακας: Francesco Romoli
.
Λαβωμένη, κυνηγημένη, εξουθενωμένη από φοβερές εμπειρίες προερχόμενες από το οικογενειακό και ευρύτερο συγγενικό μου περιβάλλον, από την επαγγελματική μου ζωή, το λογοτεχνικό σινάφι, τις διάφορες φιλίες και συναναστροφές, με διαύγεια και αμεσότητα κατέθεσα το απόσταγμα αυτών των πικρών εμπειριών στα κοινωνικά ποιήματα της συλλογής. Ένα απόσταγμα πλήρους έκθεσης και απογύμνωσης, «σαν ημερολόγιο σε ξένα χέρια» – χωρίς, σε αντιδιαστολή, να εξαιρέσω περιπτώσεις που αποτελούν οάσεις ευγένειας, θαλπωρής, ανιδιοτέλειας από γενναιόδωρους στην ψυχή ανθρώπους. Το κακό απειλεί και πληγώνει, ανακατεύει την τράπουλα και φέρνει τα πάνω κάτω. Είναι πανίσχυρο και ακατάβλητο, γιατί ενεδρεύει στην πρωτόγονη φύση του ανθρώπου, που καμιά επίστρωση πολιτισμού και ελέγχου των ενστίκτων δεν μπορεί να εξαλείψει. Το κακό, ως έπαρση, αδικία, βία, εκμετάλλευση, φθόνος, απύθμενος εγωκεντρισμός, μας περιμένει στη γωνία ανά πάσα στιγμή για να κτυπήσει, να τσαλαπατήσει αδυσώπητα. Τα πολλά και δαιμονικά πρόσωπα του κακού με την τραχύτητα, τη φονική τους τραχύτητα, παρουσιάζονται ανάγλυφα και με σαφήνεια στους στίχους μου. Μια σαφήνεια που δεν αφήνει καθόλου χώρο για μελοδραματισμούς, δειλίες και κλάψες. Επίσης, μια αιχμηρή ειρωνεία κι ένας υπόγειος σαρκασμός καυτηριάζει καθετί βάναυσο. Γιατί αυτός είναι ο κόσμος μας, όχι όλος ο κόσμος, όμως ένα σκοτεινό, σκοτεινότατο μέρος του, όπου σαν αχόρταγο θηρίο άπειρες μορφές βίας ελλοχεύουν γύρω μας. Το «ένδον σκάπτε» αναπότρεπτα οδηγεί να αφουγκραστούμε, να αναρωτηθούμε, να μελετήσουμε και το πιο «βρόμικο», με την ευρύτερη έννοια, σε συμπεριφορές ατομικές ή της κοινωνίας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να φτάσουμε στην αυθεντική αίσθηση των πραγμάτων.
http://diastixo.gr/aprosopo-2/1988-alexandra-bakonika%CE%BF%CF%85
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 
Αλεξάνδρα Μπακονίκα
17/12/2013 at 08:24
Το κακό ανεξάντλητο, είναι η αιχμή του δόρατος, το κατεξοχήν θέμα της λογοτεχνίας ανά τους αιώνες. Γιατί το κακό πονάει, ρημάζει,διαλύει, σκοτώνει κι όπου πληγή και θάνατος εκεί και η γραφή του λογοτέχνη.
Θερμά ευχαριστώ τα Ενύπνια Ψιχίων, τον τόσο εκλεκτό αυτό χώρο, για τη φιλοξενία.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
17/12/2013 at 13:56
Eμείς ευχαριστούμε, Αλεξάνδρα, για την ευθύβολη γραφή σου και την εντιμότητά σου και ως γράφουσα και ως άνθρωπος. Το κακό αφιονίζει τη λογοτεχνία ποικιλοτρόπως. Κυρίως το σινάφι της!
vequinox
27/01/2016 at 08:17
Reblogged this on Manolis.