Κατηφορίζει σε μια φιλόξενη παραλία, καταφεύγει στο μοναδικό δέντρο, στέκεται στη σκιά. Ανοίγει την εφημερίδα της προηγουμένης που έφερε χθες το βράδυ το Κάμιρος και την κλείνει αμέσως, οι πληροφορίες είναι ανύπαρκτες, όλα αυτά τα σάπια νέα είναι ανύπαρκτα, αληθινά κι όμως ανύπαρκτα, πραγματικά κι όμως ανύπαρκτα, μακρινά, ψεύτικα. Όταν υπήρχε αυτός ο κόσμος στο πτώμα του οποίου έχουν γαντζωθεί οι εφημερίδες η πραγματικότητα ήταν άγνωστη στους δημοσιογράφους. Οι δημοσιογράφοι έγραφαν άλλα και η Ρέα Φραντζή πήγαινε σε πάρτυ, ήταν Σάββατο και πήγαινε σε πάρτυ, κάθε μέρα ήταν Σάββατο, κάθε μέρα είχε αγωνία. Όλη η εβδομάδα ήταν ένα τεράστιο Σάββατο, ακόμα και η Κυριακή ξεκινούσε σαν Σάββατο και μόνο από το απόγευμα της Κυριακής μέχρι τη Δευτέρα ήταν άλλη μέρα. Γινόταν μια τρομακτική πάλη ανάμεσα στο απόγευμα της Κυριακής και όλες τις υπόλοιπες ώρες και μέρες της εβδομάδας. Με τη βοήθεια των εφημερίδων το απόγευμα της Κυριακής νίκησε και όλες οι υπόλοιπες ώρες και μέρες της εβδομάδας διαλύθηκαν, εξαφανίσθηκαν, συντρίφθηκαν από ειδήσεις, σχόλια, αναλύσεις, εκτιμήσεις, ολοσέλιδα πολιτικά κόμικς, γνώμες, προβλέψεις, σενάρια, οικονομικές σελίδες κίτρινες, μικρές αγγελίες μπλε, μικρά πολιτιστικά ένθετα, ειδικά έντυπα αφιερωμένα στον εαυτό τους, προφητείες, έρευνες, νέες ειδήσεις, νέες ανταποκρίσεις, ειδήσεις που μας έρχονται αυτήν τη στιγμή, τηλεφωνήματα στον αέρα,  κασέτες που ηχογραφήθηκαν πριν από μια ώρα, αναλύσεις που  μας έρχονται αυτήν τη στιγμή, στατιστικές που μας πληροφορούν τι κάνουμε και ποιοι είμαστε αυτήν τη στιγμή, συνδεόμαστε αυτήν τη στιγμή με τον ανταποκριτή μας, αφήνει ανοιχτή τη γραμμή και θα συνδεθούμε κάποια άλλη στιγμή, ακούστε τώρα, διαβάστε τώρα, δείτε τώρα τι έγινε, τι θα γίνει αυτήν τη στιγμή. Κάποτε δεν υπήρχε αυτή η στιγμή, υπήρχε μόνο το αιώνιο Σάββατο, η Ρέα Φραντζή πήγαινε σε πάρτυ, έπρεπε ν’ αρέσει.

Η Έρση έπρεπε ν’ αρέσει, η Μίνα έπρεπε ν’ αρέσει, η Βάνα είχε αγωνία γιατί έπρεπε ν’ αρέσει. Κάθε μέρα έπρεπε ν’ αρέσουν και τώρα δεν τις νοιάζει πια, σ’ όποιον αρέσουν, σε κανένα να μην αρέσουν δεν τις νοιάζει πια, το Σάββατο νικήθηκε κατά κράτος από το απόγευμα της Κυριακής με τη βοήθεια των εφημερίδων. Το τεράστιο Σάββατο παραχώρησε τη θέση του σ’ αυτό το μικρό ανάπηρο Σάββατο, οι εφημερίδες δεν άφησαν να υπάρχει μόνο Σάββατο, πώς θα υπήρχαν οι εφημερίδες μ’ ένα ατέλειωτο Σάββατο κι ένα ελάχιστο απόγευμα της Κυριακής όλο κι όλο; Όταν όλη η βδομάδα είναι Σάββατο παρασύρεσαι σιγά σιγά και δεν σε ενδιαφέρει καμιά είδηση, δεν υπάρχει κανένα νέο, όλες οι πληροφορίες είναι νερόβραστες, όλες οι πληροφορίες μιλάνε για τον απογοητευμένο κόσμο του μελαγχολικού απογεύματος της Κυριακής, όλα τα νέα είναι οι νεκροθάφτες της πραγματικής ζωής που αρχίζει μόλις τώρα που πρέπει να αρέσεις, τώρα που είναι Σάββατο.

Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, σελ. 65-66, Εκδόσεις της Εστίας, 1996

Πίνακες: Matt Duffin