.
.
Τα ονόματα είναι αυθαίρετα, το ξέρω,
δεν διαχειρίζονται ουσία, κι όμως
έχουν κι αυτά τη σημασία τους· γερνούν
μαζί μας και λυγίζουν προς τη νύχτα
όταν φυσούν τα χρόνια και μας παίρνουν
στην ακατοίκητη πλευρά των ημερών,
εκεί που οι φόβοι μεγαλώνουν μόνοι
κι αφύλαχτοι σαν τάματα· σαν ίσκιοι
αδικημένων μας μιλούν τα ονόματα
κι όταν τους προσφωνούμε γαληνεύουν.
Δέκα μονάχα στίχοι μας αν μείνουν ─
Μα είναι κι άλλα ονόματα, πιο σκοτεινά
κι απρόσκλητα, με τις βαριές εσθήτες
και τα regalia της σημασίας·
τρέφονται από την πίκρα της ζωής μας
και ξεδιψάνε με χολή και ξίδι·
δεν κατευνάζονται, όπως κι αν τους προσφωνείς
το αποτρόπαιο ξαναγύρισμά τους,
και μεγαλώνει, όλο μεγαλώνει,
η άγρυπνή τους μέριμνα στον ύπνο.
Αν πρόκειται γι’ ανθρώπους, κάλεσέ τους
με τα πραγματικά ονόματά τους·
οφείλεις να ονομάζεις τους ανθρώπους.
Αν είναι δαίμονες, άφησε να διαβούν.
Ο θάνατος δεν έχει μεγαλείο·
στη Σωτηρία και στον Άγιο Σάββα,
στο Υγεία, στο Αλεξάνδρα, στο Ιπποκράτειο,
στον Ερυθρό Σταυρό, στον Ευαγγελισμό,
στα σπίτια της ζωής όταν βραδιάζει
και πέφτουν οι σιωπές πάνω στα χρόνια
ασήκωτες ─ στα μάτια που βουλιάζουν,
στα διάφανα δάχτυλα που ψηλαφούν
τρέμοντας ένα πέτρινο σεντόνι,
ο θάνατος δεν έχει μεγαλείο,
μόνο παράπονο και πόνο και ντροπή.
Διονύσης Καψάλης, Ο κρότος του χρόνου, Εκδόσεις Άγρα, 2007
Πίνακας: Dianne Gall
Artwork: Hugh Shurley
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 