Οι τέσσερις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας είναι οι παρακάτω:
1. Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από μας υποτιμά τον αριθμό των ηλιθίων ατόμων που κυκλοφορούν.
2. Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου.
3. Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιά σε ένα άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων, χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο. Πολλές φορές, μάλιστα, το ίδιο υφίσταται μιαν απώλεια.
4. Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν διαρκώς ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση η συναναστροφή και/ή ο συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται ασφαλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα.

Στο μπλογκ υπάρχουν κάποια εύστοχα σχόλια και ερωτήματα:http://finteias.blogspot.gr/2009_10_01_archive.html

Προσωπικά, σκέφτομαι τον τρίτο νόμο περί βλακείας και αναρωτιέμαι αν όντως ο βλαξ εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για τον ίδιο ή όχι. Αντικειμενικά, δε διασφαλίζει, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά ο βλαξ τελικά δεν είναι βλαξ, επειδή ακριβώς δεν κάνει ουδεμία επαφή με το αντικειμενικό, αλλά είναι παγιδευμένος στη φαντασιακή εικόνα που έχει για τον κόσμο και αδυνατεί ταυτόχρονα να την επεξεργαστεί παρά τις όποιες κρούσεις για τη λανθασμένη κατεύθυνση;Υπό την έννοια αυτή, ο τρίτος νόμος δεν είναι σε ισχύ, διότι του εξασφαλίζει ένα τεράστιο ψυχικό πλεονέκτημα : συντηρεί την εικόνα του κόσμου που τον συγκροτεί και της οποίας η ανατροπή θα σήμαινε αναποδογύρισμα όλης της κούφιας του ταυτότητας. Επικίνδυνο, παραμονεύει το χάος από κάτω! Εάν κάτι απουσιάζει από τον βλάκα δεν είναι η γνώση των πραγμάτων, αλλά η έλλειψη επίγνωσης σε ό, τι αφορά τη σχέση του με αυτά.

Παράδειγμα: ένας γράφων θεωρεί ότι έχει τόσα πολλά να πει, ώστε βάζει στοίχημα με τον εαυτό του να εκδίδει κάθε χρόνο και επί σειρά πάρα πολλών συναπτών ετών τουλάχιστον δύο… γεμάτα… μυθιστορήματα . Ένας συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του, το θεωρεί τουλάχιστον ηράκλειο άθλο, δεδομένης της εργασίας σε πολλαπλά επίπεδα που απαιτεί η συγγραφή ενός βιβλίου, ας πούμε, 300 σελίδων. Ο υποψιασμένος αναγνώστης διαπιστώνει επίσης ότι η παραγωγή αυτή δε συνιστά παρά ένα φλύαρο προσωπικό ημερολόγιο μηδενικής αξίας. Ο γράφων όμως επιμένει ότι όχι μόνον ασχολείται σοβαρά με το έργο του, αλλά επιπλέον θεωρεί και εαυτόν εξέχοντα παράγοντα… Οι συνεντεύξεις του δε διαβάζονται, διότι όχι μόνον είναι βαρετές και ανούσιες, αλλά και άκρως αποκαλυπτικές όσον αφορά την προβληματική σχέση την οποία έχει με τον εαυτό του, που όχι μόνον απροκάλυπτα κοινοποιεί, αλλά θεωρεί ότι πρόκειται και περί προτερήματος.Αυτός είναι ένας πραγματικά επικίνδυνος άνθρωπος. Δημόσιος κίνδυνος, διότι καταθέτει τη βλακεία του ως σημείο δημοσιοποιημένης αναφοράς για τα “πλήθη” και πόσο μάλλον όταν προβάλλεται και υμνείται στο όνομα είτε των πολιτικών είτε των οικονομικών είτε των μιντιακών είτε του κύκλου των δικών μας κυκλωμάτων. Ο τέταρτος νόμος βρίσκει την ισχύ του εν προκειμένω.