Νερό ακονίζεται στη ράχη μου —ρινίσματα γυαλιού στο άγγιγμα του ήλιου άρα πρωί επιστρέφοντας χωρίς− δεν ήξερα από πού επειδή χυμένα όλα τα μέτρα κι οι αποστάσεις δεν ορίζονταν• κλεισμένες μέσα στον εαυτό τους δεν διανύονταν• φίδια με τυλιγμένο όλο το σώμα τους σφιχτά κουλουριασμένο και ολοστρόγγυλο στα δόντια ανάμεσα η ουρά με αρχή και τέλος μία πληγή πάντα ανοιχτή που αιμορραγεί – δεν σήπτεται παρ’ όλ’ αυτά θρεμμένη απ’ τις αρρώστιες της διαρκεί.
Γι’ αυτό μπορεί επιστρέφω αλλ’ από πού κουρέλι εγώ πιασμένο εκεί στις άγριες του ονείρου θημωνιές κι όμως χωρίς απόσταση να έχω πριν διανύσει οπότε τί επιστρέφοντας διαρκώς το πρωί με ιστορίες του στόματος κλεμμένες από τα βαθιά του σώματός μου.
Κώστας Παπαγεωργίου, Κλεμμένη Ιστορία (απόσπασμα)
Πίνακας: Ηanekke Benade
