Και να ευτυχείς μέσα στην ισορροπία της ηδονής
με την ενοχή, λοιπόν, να σε χαϊδεύει στα γυμνά σου μέρη
το βλέμμα μου απαλότερο κι απ’ το μουστάκι του Θεού
και το χέρι μου να σε χαϊδεύει εκεί που έχεις το σεντούκι με τη γλύκα
απαλό και το χέρι μου απαλότερο απ’ την απαλάμη του Ζέφυρου,
όλα να είναι απαλά και υγρά και να επικροτούν
τη δαιμονισμένη πράξη, τη σύμπραξη που σε καταξιώνει
σε διαιώνιση τώρα, να ποθείς, να επιθυμείς, να θέλεις,
και όταν επέλθει το σκότος των κλειστών οφθαλμών ακολουθούμενο
από τα ρυθμικά βογκητά σου, από το παλινδρομικό παλιρροϊκό κύμα
των ελαφρολυγισμένων μηρών, απ΄ τον υπέροχο χορό τον πυρρίχιο των μαστών σου,
τότε να σβήσω ολόκληρο το είναι μου μέσα στο ελάχιστο εκείνο μυστικό
σημείο του σώματός σου, που ο προορισμός μου το ανακάλυψε εκδικούμενος
το θάνατό του να σε μολύνω εκεί με τη λάβα του σπέρματος, να σε πονέσω με άπειρη γλύκα,
έκρηξη με φωνές μεγάλες συνονθύλευμα γέλιων, κλαμάτων, πόνου, θλίψης, χαράς,
ενωθέντων αιμάτων, και να σβήσουμε ύστερα σιγανά-σιγανά στα παράλυτα μέλη λιτοί
να διπλωθούμε να κοιμηθούμε ηδονικά μέσα ο ένας στον άλλον έτσι γυμνοί αμέσως μετά την ηδονή έτσι, θριαμβικά εποχούμενοι της ήρεμης προσωρινής ευτυχίας
να εξομολογηθούμε και να πούμε:
«αμάρτησα, Κύριε, σ’ ευχαριστώ που μ’ εξέπεσες απ’ την Εδέμ του Αδάμ,
και με πέταξες στον Παράδεισο τούτον!»–
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka