.

Απόψε στον κήπο με τους μεγάλους φοίνικες, όλη η κοσμική πόλη παρελαύνει διαχυτική κι ανάλαφρη κάτω απ’ τον έναστρο ανοιξιάτικο ουρανό. Επιδεικνύει τα μπεζ-κίτρινα  χρώματα της εποχής μες σε σινιέ ενδύματα και διαθέσεις ακόμη πιο σινιέ. Γυαλιστερά μες στη γυμνή σαγήνη τους, τα ψηλοτάκουνα πέδιλα των καθώς πρέπει στολισμένων κυριών σουβλίζουν το παχύ κόκκινο χαλί που προσκυνά τα πόδια τους. Σκούζει άλλοτε από ρυπαρά αιμοσφαίρια προόδου, που γίνονται λεκέδες, άλλοτε ανατριχιάζει από ίχνη διαφθοράς που αφήνουν σαν χαλκομανίες οι χοντροκομμένοι συνοδοί τους. Διακριτικά, ξινά, στραβά, πληθωρικά χαμόγελα σμίγουν στον περίβολο με κακαριστά λίφτινγκ, σφιχτά, αμήχανα ή τρανταχτά γελάκια, ενώ η λευκοφορεμένη μπάντα και το βαλς της σπρώχνεται ν’ ακουστεί μέσα απ’ τις συναντήσεις. Ένας ήχος υπόκωφος, λες κι έρχεται από μύγες παχιές του Αυγούστου, που όλο προσπαθούν κι όλο αναστέλλουν ντροπαλά το πέταγμά τους, σέρνεται απ’ τον κήπο μες στη μεγάλη αίθουσα.

Ο δόκτωρ Αλκιβιάδης Τσαγανόπουλος στέκεται εκεί, μόνος, δίπλα στο μεγάλο τζάκι και πλάι στον μπουφέ, μ’ ένα πούρο Romeo y Julieta, κόκκινο παπιγιόν και ύφος περιστάσεων. Ρουφάει το βόμβο και φουσκώνει απ’ το αεριούχο κόρδωμα, τις φανφαρώδεις υποκλίσεις, το ειδεχθώς συσσωρευμένο λίπος στο στομάχι. Μουρμουρίζει ένα πρόχειρο καλησπέρα με υπόκλιση σ’ ένα πεντικιούρ στο χρώμα του χρυσού των Φαραώ, που κάνει ένα πυρετώδες πέρασμα από μπροστά του και κάπου το γνωρίζει. Παίρνει ανάσα με κάποια δυσκολία, που ο επιμελημένος εξαερισμός της αίθουσας δε δικαιολογεί, και τον αφήνει εκτεθειμένο σε σχόλια πικρόχολα. Κινείται αργά, κοντανασαίνοντας, προς το ορθάνοιχτο νεοκλασικό παράθυρο, απ’ όπου ένα υγρό αεράκι εισβάλλει με μικρές ριπές, αθόρυβα, και τρίβεται σε κάποιες τρίχες στο κεφάλι του, οι οποίες αιωρούνται λεπτεπίλεπτα, λευκές κι ευτυχισμένες. Το πρόσωπό του καταγράφει πλαδαρή ζωή και σκέψεις ακόμη πιο ρευστές και ανοργάνωτες.

Μια δυστυχία καθώς πρέπει, κοσμική και καλυμμένη από τρόπους. Απλώνει το αριστερό του χέρι. Μανικετόκουμπα λευκόχρυσα οβάλ, με κεφαλή λέοντος σε σμάλτο μπλε, δίνουν το στίγμα Τσαγανόπουλου,  μανσέτα λευκή μεταξωτή. Tουρκουάζ, κόκκινα καναπεδάκια στριμώχνονται στο στόμα του, πήζοντας έναν πολύχρωμο λαχανί πολτό στην ξασπρισμένη γλώσσα του. Μικρά υπολείμματα από σολομό ραπίζουν ελαφρά το παπιγιόν του και διασχίζουν το ριγωτό του νοικιασμένο φράκο. Ύστερα προσγειώνονται στο καλογυαλισμένο του παπούτσι και διαλύονται διακριτικά κάτω από το χειροποίητο παπούτσι του, σ’ ένα συλλεκτικό μεταξωτό χαλί από το  Ουζμπεκιστάν. Τα παχουλά του δάχτυλα επισφαλώς βαστάζουν ένα κοκτέιλ σαμπάνιας, συνηγορώντας στην κτηνώδη επισημότητα. Πληθωρικές και γρήγορες γουλιές διαστέλλουν τους βολβούς των κατακόκκινων ματιών του κι αποστραγγίζονται ηδονικά μέσα στο χέρσο σύμπαν του. Τον τελευταίο καιρό νιώθει όπως τόπος χτυπημένος από ανομβρία. Ποτίζεται με ουίσκι και αποφεύγει να εμφανίζεται συχνά και δημοσίως. Ιδιωτεύει μέσα σε ατμούς, συνήθως σκυφτός επάνω στην μπανιέρα, έρμαιο τρανταγμών που προκαλούνται από ποσότητες αλκοόλ που απορρίπτει το στομάχι. Απόψε όμως υποχρεώθηκε να κάνει μια υπέρβαση και νά ’ρθει.

Πίνακες: James Ensor

.

.