Είμαι το κορίτσι με τις κόκκινες γαλότσες. Ονομάζομαι Οντίν, μου αρέσουν τα γλειφιτζούρια με γεύση από καρπούζι, το ρύζι, μερικές μπαλάντες ροκ και ο Μπλου, ο σκύλος ενός κάποιου Ρόζυ Ντάι, που κοιμάται στο μετρό. Βρίσκομαι τυπωμένη στο φύλλο του χαρτιού σας γιατί, απλώς, μου αρέσει να διηγούμαι ιστορίες. Είμαι τεμπέλα, δεν βρίσκω να θέλω να μου αρέσει να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Όταν ήμουν οχτώ χρονών και δεν φορούσα ακόμη κόκκινες γαλότσες, ρώτησε η κ. Φ.Τ., η δασκάλα, «τι θέλετε να γίνετε, όταν μεγαλώσετε, παιδάκια;» Για παράδειγμα, η Άντζι Σου, απάντησε «δασκάλα», αλλά έγινε κομμώτρια.Η Έρμα Νι είπε χορεύτρια, αλλά έγινε καθηγήτρια Χημείας. Η Άννα Πε ψέλλισε «πιστεύω, τίποτε!» και τελικά έγινε μητέρα 8 παιδιών, σύζυγος 3 ανδρών και χήρα 2. Όλες, δηλαδή, είπαν χοντρά ψέματα την εποχή εκείνη. Καριόλες! Όλες είχαν και κάτι μακριές κοτσίδες σαν παλαμάρια πλοίου αταξίδευτου, πολλή ψαλίδα και ηλεκτρισμό στις τρίχες. Μπλιάχ! Πολύ ρεύμα και ατσάλι σε ανεγκέφαλα κρανία! Eγώ απάντησα «θέλω να γίνω ιστορία», και όλοι έσκασαν στα γέλια.
To κορίτσι με τις κόκκινες γαλότσες, απόσπασμα, ανέκδοτο
Πίνακας: Alexander Jannson