Σέρνεται στο παράθυρο, αφήνει το χνώτο σε στίγματα βροχής και λασπωμένης σκόνης• αργά τα τζάμια αρπάζουν έναν λευκό και παγωμένο ήλιο πάνω στη βρομιά τους, κι αυτή για λίγο σταματά να ανασαίνει, να αφουγκραστεί το χρόνο. Άχρονο το βλέμμα της βουλιάζει μες στο φως που ο Άλεξ είναι χαμένος μήνες πολλούς κι αυτή βάλλεται κάθε μέρα από τότε απ’ τη συρρίκνωση του άνθους που ατονεί κι αργοπεθαίνει. Πλέον δεν τον αναζητά, καθόλου πλέον. Ο ήλιος τώρα ξεθαρρεύει περισσότερο, θρέφει τις ματαιώσεις που περιφέρονται στην πόλη και γύρω απ’ τις σκιές τους και μέσα στα δωμάτια· τη ζωοφόρο τους εικόνα τη φροντίζει, με αχτίνες από νίκελ καρφωμένες σε πρόσωπα σαν ζέμπρα με λευκή πούδρα και ρωγμές, κρεμάμενα από σκούρα παλτά μακριά που παλαντζάρουνε στους δρόμους – επί τον τύπον των ήλων λάμπει, ναι. Στον πάνω όροφο η σκουριά βογκά αναζωογόνηση, «ας πλένονται», σκέφτεται αυτή, «μα κάνουν φασαρία», μόνον αυτό την ενοχλεί. Άλλωστε έχει πλέον συνηθίσει, κι αυτή ποτίζει τη ρουτίνα, από μιαν ανάγκη μόνο να ’χει μερτικό στη χλαλοή του τόπου, μες στη χλαπαταγή του ανθρώπου, αδερφέ μου, στρέφεται στην κηπουρική, και ας μην έχει κήπο. Αλλά με άλλον πάντα τενεκέ ποτίζει τα ψοφίμια λουλουδάκια, τα γλυκούλια, τα χρυσούλια, τα αναθεματισμένα λουλουδάκια της, που αναδίνουνε μια μπόχα επιορκίας απ’ τους μίσχους στο μπαλκόνι. Μ’ έναν καινούργιο πάντα τενεκέ, να ’ναι μοντέρνα η επανάληψη, να ησυχάζει έτσι. Γιατί όλοι ησυχάζουν κάπως.
Iφιγένεια Σιαφάκα, Το τραγούδι του λύγκα, μυθιστόρημα, Εκδόσεις Γρηγόρη, 2011
Φωτό: Yohann Fournier (από το εξώφυλλο του βιβλίου)
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 
vequinox
10/01/2016 at 01:45
Reblogged this on Manolis.