Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει.
Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει στις χιονισμένες πλαγιές
κι εσύ οδεύεις ψηλότερα. Τα χέρια σου αγκάλιασαν
το τιμόνι. Τα μάτια σου πάγωσαν λίμνες και δάση
κοιτούν κουρασμένα τις άσπρες κορυφογραμμές
ώσπου ο ουρανός ν’ αστράψει τη νύχτα της Γέννησης
χρωματιστά παιδάκια στη δακρυσμένη σου σκέψη
Κι εμένα με στέλνεις στις λασπωμένες ακτές. Να εξάψω
τις φωλιές της αντίστασης στα χωριά και στα πνεύματα
μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης μέρας. Μεθυσμένος
από μια ολονυχτία σε μισοφώτιστα μπαρλίπος, να ορκιστώ πίστη και να πεθάνω για σένα
Πρίγκιπα, γύρισα και είδα τον άρρωστο ήλιο στις πορτοκαλιές
είδα το νυχτολούλουδο στο παλάτι σου και τις κατάκλειστες γρίλιες
και τ’ άλογά σου συλλογισμένα να βόσκουν στη χλόη.
Γιατί τα κτήματα δόθηκαν για το τίποτα, τα οικόσημα
Της αιώνιας βασιλείας σου στο εφήμερο αίσθημα.
Στις μαρμάρινες σκάλες, στα ανάκλιντρα μιας επίχρυσης δόξας με
πήραν τ’ αναφιλητά
Το αίμα σου μας δόθηκε, Πρίγκιπα, δε μας ανήκει Σημείωση: Oι Ωδές στον πρίγκιπα είναι η πιο άρτια ποιητική συλλογή του Ασλάνογλου και είναι αυτοαναφορική. Όπως αναφέρει ο Ανέστης Μελιδώνης «Με μια αποτρόπαιη πανοραμική ματιά στη μαραζωμένη παιδική του αθωότητα, καθαρίζει το τοπίο από αναμονές και πόθους και το γεμίζει με ένα πένθος ανήκουστο, αν όχι κι ανείπωτο (…) Ο Ασλάνογλου είναι ο παρατηρητής της ζωής που δεν ζει και απευθύνεται διαρκώς στο ποιητικό του εγώ για μια ελάχιστη νύξη ανταπόκρισης(…) To πένθος του Ασλάνογλου είναι ένα ίχνος από τη ζωή που χάθηκε. Ο ίδιος μιλούσε για μια αποξήρανση του αισθήματος. Ενώ είχε δηλώσει ότι η ποίησή του είναι αυτιστική, μια ταύτιση με τον εαυτό του, το εγώ και το εσύ είναι το ίδιο πρόσωπο» Ποιητές στη σκιά, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα 2012 Φωτογραφία: Igor Morski
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 